Fusspils 11! – Elektro-polizei

Ergens, in een parallel universum, waren er ooit mensen die wachtten op de langverwachte samenwerking tussen de leden van Funker Vogt en Ravenous. Mij is het totaal onbekend waar deze mannen – want dat bleken het – vandaan mochten komen. Ik ging op zoek. Ik googlede, googlede en googlede en werd niet veel wijzer. Wel over de twee eerstgenoemde gezelschappen, maar Fusspils 11! heeft geen eigen site, en dat terwijl Elektro-polizei, de tweede cd van dit bonte gezelschap, vanaf heden verkrijgbaar is. Een cd vol met dansvloergrappen, catchy melodieën, stevige synthesizers en clubby jaren negentig beats. Niet echt origineel, niet echt noodzakelijk, ware het niet dat… ALLES IN HET DUITS GEZONGEN IS. Een groter plezier kun je mij niet doen. Ik lach me kapot met de mannen van Fusspils 11!. Het kan namelijk opeens dat in een stevige stamper als “Spielmacher”, maar ook in een elektrorocktrack als “Für immer” de vocals op die van Rammstein lijken, dat “Mein kleiner Freund” een schlager is die gezongen lijkt op een van de vele standaardmelodieën die met een druk op de knop uit een keyboard kunnen klinken en alle niet-originele beats opeens niet anders zouden moeten, omdat ze zo goed bij de Duitse hymnes, anthems passen: strak, perfect geproduceerd en weinig experimenteel geneuzel in de marge. Immers, Recht und Ordnung muss sein. Bovendien, en ik denk dat ik wat betreft referenties nog wel het een en ander mis, is dit album tussen de regels door wel degelijk interessant. De referenties naar Udo Lindenberg , Nick Cave – “Wo die wilde Rosen blühen”, de geweldige cover van “Where the wild roses grow” maakt van het depressieve origineel een schlager die ertoe doet! – en Peter Maffay geven een indruk van diepgang en zin. Fusspils 11! als die Elektro-polizei blijft grappig en naar de rest en onderliggende reden hoef je, als je van het nieuw bedachte genre Elektroschlagers houdt, niet op zoek.

mij=Sythetic Symphony / SPV