Het heeft mij heel wat jaartjes gekost voordat ik echt met plezier naar een hardcore plaat kon luisteren. Een van de voornaamste redenen daarvoor was een huisgenoot die de hele dag niet anders deed dan deze teringherrie snoeihard te draaien. Gelukkig had hij daarbij doorgaans zijn deur gesloten maar dat verhinderde niet dat er een constant gebulder en gebonk door het huis heen denderde. Ik heb nooit begrepen hoe hij het voor elkaar kreeg om in die sfeer te studeren, hoewel, zo lang heeft die studie geloof ik ook niet geduurd… Enfin, deze onzichtbare en gedompte muziekstijl had dus weing aantrekkelijks voor mij. Pas toen hij goed en wel verhuisd was heb ik mij voorzichtig gewaagd aan enkele milde varianten en langzaam maar zeker maakte de afkeer plaats voor interesse en uiteindelijk zelfs pure liefhebberij. Het is misschien wat minder toegankelijk en er wordt een hoop bagger uitgebracht, hardcore heeft wel een ongekende intensiteit en furie in zich die je maar in weinig andere muziekvormen tegenkomt. Echter, nog steeds gaat mijn voorkeur uit naar de wat melodieuze aftakkingen, dat geschreeuw hoeft niet zo heel nodig. Af en toe een gemeende brul, geserveerd op een bedje van snoeiharde riffs, jummie jummie, zolang er maar iets van tekst verstaanbaar is. Gasoline Fight maakt op de EP Useless Piece Of Weaponry nogal experimentele post-hardcore (is dat al een term?), voorzien van kleine flirts met o.a. jazz (!) en rock’n’roll. Een zeer uniek geluid waar ik geen directe referentie bij kan bedenken. Het blijft natuurlijk hard en gemeen en nieuwe vrienden zul je er niet mee maken, Gasoline Fight voegt wel iets heel nieuws toe aan het ingekakte genre en opent deuren die goed verborgen waren. Niet voor beginners dus.
mij=Thick / Konkurrent