Nadat ik tot 23.00 uur gewerkt heb rij ik in de pissende regen op mijn brakke fietsje naar huis. Het is zo koud dat ik er geen seconde over pieker om mijn handschoenen uit te trekken en de mp3-speler te bedienen en dus ben ik volledig gebonden aan het lot van de shuffle-knop. Na wat luchtige liedjes pompen er opeens onheilspellende geluiden uit de koptelefoon. Aangezien ik net een paar gigabyte aan nieuw en onbekend materiaal op het apparaat heb geplempt kan ik mij met geen mogelijkheid bedenken waar ik naar luister. Een ding weet ik echter wel met 100% zekerheid: het is geen luchtige kost. Log en zwaar leiden de slepende gitaarlijnen mij door de nacht, ploegend in de striemende wind. “Heb ik per ongeluk wat oude meuk van Black Sabbath meegenomen?”, ik kan het mij niet voorstellen. Toch doen de riffs mij er wel heel erg aan denken. Een beetje eng is het ook wel, soms gaan de lage tonen dwars door alle verkeersgeluiden heen. Trappen, trappen, trappen, als door een machine aangedreven dender ik mijn straat binnen, zet de boel op slot en hang mijn jas op. Snel het muziekding uit mijn binnenzak en eens even kijken wat ik toch allemaal heb beleefd het afgelopen kwartier. Goatsnake, Trampled Under Hoof, na jaren weer bij elkaar om met een EP, waar twee covers en drie nieuwe nummer op staan, een teken van leven af te geven. Zo in de warme en gezellig verlichte huiskamer klinkt het allemaal ineens heel anders, stukken minder beklemmend en zelfs een beetje saai. Duidelijk een plaatje om met de juiste sfeer en de nodige aandacht tot je te nemen dus. Als het hier niet zo lekker behaaglijk was zou ik er bijna nog een blokje voor om gaan. Bijna.
mij=Southern Lord / Konkurrent