Glasgow was ooit een gore, drukke havenstad, maar de laatste decennia heeft men er veel aan gedaan om de stad op te knappen. Toch heeft zelfs een opgeschoonde stad in de regen iets grauws. En zo zou het kunnen gebeuren dat je als toerist, op een druilerige zondagmiddag ergens in het westen van de stad een wat stoffig, maar toch trendy cafeetje (er staat belegde ciabatta op het lunchmenu) binnenstapt. En dan, terwijl je je warmt aan de plaatselijke alcoholische versnapering, wordt er een hoekje achterin het cafe vrijgemaakt en neemt een kalende jongeman plaats op een barkruk achter een microfoon. Gedempt, maar zeker, zet hij de eerste tonen in van een werkelijk wonderschoon liedje en geboeid luisterend besluit je om de serveerster nog maar eens te wenken. En dan, terwijl de alcohol en de troostende muziek je botten warmen, breekt langzaam maar zeker de zon door de wolken. Schel schijnen de stralen door de nicotine-gele ramen wat het geïmproviseerde podium in een warme gloed hult. Dan bedankt de jongen zijn publiek en zet zijn gitaar weg achter de bar. Je trekt je jas aan en stapt warm en rozig de inmiddels veel vriendelijker ogende stad in… Dit is niet echt gebeurd, maar het zou zo maar kunnen gebeuren. Green Peppers is een project van zanger/componist Jim McCulloch, die sommigen onder u misschien nog kennen van de Soup Dragons. Joni’s Garden is een verzameling lieve observaties die je helemaal laten wegdromen. McCulloch heeft een iets hoge maar warme stem. De combinatie van stem en zacht vloeiende liedjes veroorzaakt visioenen zoals hierboven beschreven. Enige uitzondering hierop zijn de nummers “The Dreamer” en “Blink of an eye”, gefluisterzongen door zangeres Isobel Campbell (van Belle & Sebastian), die daarmee meer de associaties oproepen met Franse zwart-wit films uit de jaren 60, dan met Glaswegian cafés. Hartverwarmend plaatje.
mij=Neon Tetra Tetra / Konkurrent