Jeff Hanson – Jeff Hanson

Ik heb een haat-liefdeverhouding met singer-songwriters. Soms kan ik ze heel goed hebben, soms vind ik ze ongelooflijk saai. En waar ik mijn oordelen precies op baseer is ook voor mij niet altijd transparant. Natuurlijk heeft mijn finale oordeel met de muziek te maken. Een gitaar of piano alleen is voor mij vaak niet genoeg. Er moet iets in de muziek zitten waarvan ik vind dat het origineel is, of op z’n minst verrassend. De teksten kunnen een rol spelen, maar dan toch pas bij herhaaldelijk luisteren. Het meest beoordeel ik een singer-songwriter op zijn stem, die me simpelweg al dan niet raakt. Toen ik het plaatje van Jeff Hanson voor het eerst draaide, vond ik het vooral raar dat er een meisje was met de naam Jeff. Meisjes heten geen Jeff. In het bijbehorende boekje vond ik geen foto’s, dus ik bleef er vooralsnog van overtuigd dat er een meisje aan het zingen was. De muziek? De muziek? Het openingsnummer is meteen het allertraagste en gaapverwekkendste van het hele album, waardoor ik de rest wat sceptisch beluister. Melodieuze, harmonieuze, akoestische liedjes die weinig aan de verbeelding overlaten. Een gitaar en een stem (af en toe opgevuld met wat piano). Het is allemaal een beetje saai. En pas dan – je leest eens wat – wordt me duidelijk dat Jeff toch echt een jongetje is. Niet door de muziek, maar door een foto. Het is misschien gek dat me dat intrigeert en dat ik de cd uitzit al luisterend op zoek naar viriele kenmerken in de stem. Ik kan die niet vinden. En dan is dat spelletje klaar en kan ik de cd zo snel mogelijk vergeten.

mij=Kill Rock Stars / Konkurrent