In bijna duizelingwekkend hoog tempo levert Josh Rouse albums af. Nashville is, koud anderhalf jaar na het alom geprezen 1972, alweer zijn vijfde plaat in krap zeven jaar. Nou is dat misschien nog niet zo raar, maar al zijn liedjes worden ook nog eens geboren uit gebroken relaties. Die Rouse heeft dus ook nog eens flink wat vrouwen versleten in de afgelopen zeven jaar. Als ik niet zou weten dat een trieste scheiding inclusief een ellendige ziekenhuisopname de voedingsbodem was van de liedjes op Nashville, zou ik hem vooral aan willen moedigen om het niet te lang met een volgende vrouw uit te houden. In weerwil van de titel maakt Rouse overigens geen country. Zijn liedjes bestrijken een breed spectrum. Ze zijn net zo gemakkelijk typisch softrock van de Amerikaanse Westkust á la Bread, Eagles, America als Britpopperig uit het straatje van The Verve en heel af en toe zelfs een beetje Smiths. Dus je weet wel ongeveer wat je kunt verwachten: eerlijke, soms een beetje donkere, teksten over zijn gebroken relaties verpakt in bijna honingzoete harmonieën en melodieën met een vleugje roots. Wie de laatste Lambchop te saai (ik, zei de gek!) en de dubbele worp Bright Eyes te zeurderig (ik in beperkte mate, zei de gek!), heeft wat dat betreft aan Rouse en Nashville een goede. Rouse heeft ondertussen overigens het countryhart van Amerika ingeruild voor Spanje. Ik ben benieuwd wat dat voor liedjes op zal leveren als daar weer een relatie op de klippen loopt. Maar hij mag van mij ook best een tijdje domweg gelukkig zijn.
mij=Rykodisc / Rough Trade