Er zit een vreemdeling in mijn huis. Hij hangt hier nu al een paar dagen rond en rijdt soms een stukje mee in mijn auto. Iedere ochtend groeten wij elkander maar toch blijft de vreemdeling een vreemde voor mij. Hij probeert wel wat contact met mij te leggen hoor. Zo blijkt dat ik eigenlijk best wel wat van zijn vrienden ken. Ik kwam er bijvoorbeeld al meteen achter dat één van hen Erlend Øye blijkt te zijn. En Erlend kan bij mij best een potje breken. Want Erlend maakte een heel fijn plaatje waarop hij moeiteloos een brug sloeg tussen zijn singersongwriter-roots en electro. De vreemdeling pocht dat hij ook, net als Erlend en veel van zijn andere vrienden, in de ueberhippe electrostad Berlijn woont. En als het eenmaal over Berlijn gaat, brandt hij los. Dan komt hij met z’n verhalen om mij ervan te overtuigen dat hij samen met die vrienden nu ook ‘echte muziek’ maakt met ‘echte instrumenten’. Ik vertel hem dan dat ik het allemaal al eens vaker gehoord heb en dat zijn verhalen een beetje saai en kleurloos zijn. Ok, misschien het verhaaltje over de “Boogie Boy” dan. Dat is wel geinig. Maar voor de rest verveelt het mij en komen de vreemdeling en ik dus nog steeds niet nader tot elkaar. Omdat ik vriendschappen graag de tijd geef om te groeien, heb ik hem een aantal dagen de kans gegeven. Toch denk ik dat nu de tijd is gekomen om hem terug naar Berlijn te sturen. Vaarwel vreemdeling!
mij=!K7 / PIAS