Het sneeuwt, maar ik denk aan snoepjes. Ik fiets behoedzaam, terwijl op mijn iPod de zon schijnt. Mensen kijken bedrukt omdat hun treinen vertraging hebben, maar ik huppel met een glimlach over het perron (op zoek naar een rookpaal). En ook als ik die niet kan vinden, probeer ik oogcontact te maken met de mensen met een onweerhumeur. Om te vertellen dat het allemaal niet zo erg is. Maar het lukt me niet. De mensen blijven nors en kijken niet op of om. Opeens heb ik het! Een tijd geleden was er – in elk geval in België, maar volgens mij ook in Nederland – een experiment met klassieke muziek op stations. Dit om vervelende, agressieve mensen rustig te krijgen en te houden. Nu, zij van de NS zouden Hidden Vagenda van Kimya Dawson door de luidsprekers moeten laten knallen. Lieve liedjes, over van alles en nog wat, maar vaak zijn ze de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie, en toch geschikt voor alles en iedereen, groot en klein, dik en dun. Okee, je moet misschien wel een beetje houden van de eenvoudige huis-, tuin- en keukenopnames – ik zou bijna zeggen dat je dat letterlijk kunt nemen – die je misschien nog kent van The Moldy Peaches. En van de wat doorrookte stem, die niet altijd even zuiver klinkt. Toch is het bijna onmogelijk om geen vriendjes te willen worden met Kimya. En daarom zou ik eens willen zien wat ze met de norselingen op Amsterdam Centraal zou doen.
mij=Krecs / Konkurrent