Een van de bezigste bijtjes in de hardrock is drummer Mike Terrana. Hij mept al jaren zijn partijtje mee bij Taboo Voodoo en Axel Rudi Pell, heeft platen en optredens achter z’n naam staan met Yngwie Malmsteen en Tony MacAlpine en doet dáár het nodige werk tussendoor met allerlei andere acts, veelal ook technische gitaarbeulen, zoals Tony Hernando en Tracy G. U begrijpt: hij had nog wat tijd over en vult dat met een solo-CD. Gevalletje ADHD, als u het mij vraagt. De acts die hiervoor genoemd zijn geven het al duidelijk aan: Terrana is bepaald niet van het boem-tsjakke-drummen. Hij is een technisch uiterst begaafde drummer die er ook niet voor schroomt dat uitgebreid te etaleren. Daarmee is wel meteen duidelijk waar deze cd terechtkomt, namelijk in de categorie drumfanaten. Gelukkig kan ik lyrisch worden over een enkel leuk roffeltje op een hi-hat, dus voor mij is het geen probleem. Ik heb dan ook volop genoten van deze cd vol fusionrock van meneer Terrana. Het is een samenraapsel van studio- en live-opnamen. Natuurlijk wordt er het nodige bijgedragen door gitaristen Cyril Achard (Taboo Voodoo), Rage-collega Victor Smolski en bassist Kevin Chown met wie hij bij Artension en Tony MacAlpine speelde, maar het draait maar om één man: Mike Terrana himself. Een van de tracks is bijvoorbeeld een live-opname van een drumsolo. Inpassen in een song? Waarom? Je begint met meppen en aan het eind stop je gewoon. Alleen de echte drumfanaat wordt hier blij van. Die kan zijn hart dan ook ophalen, vooropgesteld dat ‘ie houdt van “als-er-een-gaatje-valt-mep-ik-‘t-dicht”-drummers. Alleen: wat een klassiek pianostuk er nou tussen moet…?
mij=Lion Music / Bertus
Wie speelt dat pianostuk? Tony MacAlpine toevallig? Die doet dat ook op zijn eigen albums vaak.