Het is een mooi verhaal, dat van Erny Green, spil van de Utrechtse rootsband Polgate: na de brui te hebben gegeven aan een studie trok hij met zijn gitaar de wijde wereld in. Die wijde wereld was Europa, de VS en Midden-Amerika, waarbij de Verenigde Staten de meeste invloed op zijn muziek heeft gehad. Volgens de bio op de website heeft Erny Green het podium gedeeld met (Amerikaanse!) helden als Michelle Shocked, Bob Mould, David Olney, Jim White, Lemonhead Evan Dando en My Morning Jacket. Geen onaardig rijtje, dunkt me. Eén ding heeft Erny Green gemeen met deze namen: hij kan mooie liedjes maken. Scarfish love on wings of mojo wire is daarvan het derde bewijs onder de naam Polgate Hij heeft zowel Neil Young-achtige rockers (de gitaar in “Diner In My Cave”) als klassiek singer-songwritermateriaal (“Turn Me On”) in de vingers. Niet alleen de basis van de liedjes is goed, ook de arrangementen en de productie (van Hallo Venray‘s Henk Koorn) zijn prima gedaan. Was dat nu een echte zingende zaag, een stem of iets uit een doosje? Geen aanmerkingen dan? Toch wel: de stem van Erny Green klinkt soms te nadrukkelijk Nederlands. Het irriteert niet, maar soms vroeg ik me wel af of hij niet eigenlijk Arnold Groen heet. Dat en het rare hoesje – is dit symfo? – zijn de enige punten van kritiek op deze verder toffe plaat.
mij=Eigen Beheer
Ik denk dat dat Nederlandse accent te meken heeft met het feit dat Erny Green uit Holland komt, zoals Lou Reed uit New York komt, Johnny Rotten uit Engeland, Bjork en Abba uit Scandinavie…….
Hij heet eigenlijk gewoon Ernst weet ik uit onbetrouwbare bron.