Soms heb je van die bandjes die je in een ver verleden verafgoodde maar waarvan je liever had dat ze op hun hoogtepunt gestopt waren. “Zolang we maar geen Rolling Stones worden”, is een vaak gebezigd criterium voor bands om toch nog maar een paar jaartjes door te gaan. Agnostic Front was ooit de machtige vaandeldrager van de NY Hardcore. Met een ongekende agressiviteit en fanatisme verbonden ze kuddes fans aan zich en waren ze zo slim om er tijdig – dat wil zeggen: voordat de klad er in kwam – een punt achter te zetten. Wat resteerde was een mooi repertoire en een legendarische status. Helaas vond men het eind jaren ’90 nodig de band te hergroeperen voor een comeback. Waar iedereen bang voor was geschiedde en de ooit zo vooruitstrevende muziek was verworden tot een suf en achterhaald aftreksel. Als voornaamste schuldige werd frontman Roger Miret aangewezen, aangezien hij degene was die de Hardcore bevlekte met streetpunk-invloeden. Gelukkig kwam Miret zelf ook tot die constatering en richtte hij the Disasters, waarmee hij onlangs de tweede volledige plaat afleverde, op om zijn muzikale ontwikkeling te kanaliseren. In de lijn van die andere bekende soloprojectjes (Lars Frederiksen en zijn bastaards, Duane Peters en de hunnen) staat 1984 vol met catchy straatpunkliedjes die je allemaal na een keer luisteren voluit mee kunt brullen. Het blijft een bizarre ervaring dat Miret eigenlijk een behoorlijk goede stem heeft en veel meer kan dat hard schreeuwen alleen. Een goed geproduceerde, strak ingespeelde en opvallend gretig klinkende CD die mij af doet vragen waarom dit in vredesnaam nog een zijproject is. Agnostic Front, bedankt voor de mooie jaren, Roger Miret kan een nieuw en leuker kunstje.
mij=Hellcat / Epitaph