De oudere vrouw in de trein staarde naar me, nadat ik zojuist mijn plaats op de al niet erg comfortabele bank aan haar afgestaan had en plaats had genomen op het klapbankje in de hoek. Eén blik van haar was voldoende geweest om te weten dat ze liever niet zelf op het klapbankje plaats wilde nemen. Mij maakte het niet zoveel uit. Ik lig en hang alleen maar lekker in de trein, in de banken zitten maakt me onrustig omdat het nooit gemakkelijk zit. ‘Wat wil die jongeman toch?’, lijken haar ogen te vragen terwijl ze naar me staart. Ik wil niet in slaap vallen en doe heel veel moeite mijn ogen open te houden, maar slaag daar eigenlijk niet in. De vrouw probeert een praatje op te starten met de studente naast haar. Die wil echter graag opschieten met het bestuderen van haar boek. Maar als ik zo zie wat ze – traag – arceert in het boek dat ze op haar schoot heeft, wil ze veel te veel onthouden en weet ze niet tot de kern van de zaak door te dringen. Op het bankje naast me zit een echtpaar. Hij wil rustig naar buiten kijken, zij kletst hem de oren van de kop en wil dat hij luistert. Dat doet hij overduidelijk niet. Raar is dat, de hele trein wil wat, maar alleen de vrouw op leeftijd heeft een stekkie weten te bemachtigen. Voor de rest lukt het ons geen van allen en toch we lijken er ogenschijnlijk vrede mee te hebben. Ik wel in ieder geval, want ik laat mijn oogleden die loodzwaar aanvoelen langzaam dichtzakken en droom rustig weg. Wil ik dat wel?
mij=Glitterhouse / Munich
je ‘recensie’ mag dan wel in verband staan met de titel van het album…maar om er helemaal niks in te zetten over de muziek zelf vind ik dan toch weer wat overdreven.
Je naam niet achterlaten ook. Tja, soms ‘inspireert’ een plaat je tot een stukje als bovenstaand. Daar kan ik weinig aan doen verder. De volgende keer zal ik het je weer gemakkelijker maken.
Sorry, was m’n naam er vergeten bij te zetten.
Ik vind het zeker geen slecht stukje tekst, integendeel. En zo’n tekstje mag je zeker blijven schrijven. Maar mij lijkt het dan wel dat je dan op z’n minst in de laatste zin een kleine verwijzing naar de muziek moet maken.
“De volgende keer zal ik het je weer gemakkelijk maken” toont dan weer aan dat je je wel heel snel geirriteerd voelt…
Je trekt vreemde conclusies. Ik vind bovendien dat er voor een goede lezer genoeg informatie in staat.
deze moet ik hebben. die vorige was nummer 2 op mijn toenmalige jaarlijst.