Enkele dagen geleden was mijn uitzicht nog voorzien van een laagje sneeuw. Het alles bedekkende wit geeft een soort visuele rust. Felgekleurde objecten trekken niet langer de aandacht. Wat rest is slechts de vorm. Het voelt alsof je staat te kijken naar een grofkorrelige overbelichte zwart-wit foto. Dit heeft ook invloed op mijn muziekbeleving. Het lijkt wel of de vrieskou de klanken bevriest en dat ze als heldere sneeuwkristallen in mijn oren dwarrelen. Ik zat in de auto. Stapvoets probeerde ik over een vers besneeuwde weg naar mijn geliefde te rijden. Mijn autobandjes lieten twee donkere lijnen achter. Ik luisterde naar Love of Light van Static Films. Experimentele folk. Muziek met een laagje sneeuw. Grofkorrelige lo-fi opnames. Sommige wegen lijken onbegaanbaar en glad. Ik hoorde zanger Mark Trecka soms dan ook als een soort Con or Oberst uit de bocht vliegen. Neemt men rustig de tijd om het monochrome muzikale landschap op zich in te laten werken, dan is er af en toe een fraai lijnenspel ontdekken. Toen ik uiteindelijk de plaats van bestemming bereikt had en uit de auto stapte, zag ik hoe de aanhoudende sneeuwval een groot deel van mijn rijsporen alweer gewist had. Terwijl ik naar de deur schuifelde, zocht ik naar een mooie metafoor die ik zou gaan gebruiken voor de recensie van hetgeen ik net beluisterd had. Op dat moment kwam ik tot de conclusie dat er van de op zich zeer genietbare muziek niet zo bijster veel details waren blijven hangen.
mij=Blue Sanctuary / Konkurrent