The End Justifies The Means is het derde volledige album van het Finse Sunride. Aan niets hoor je dat de heren uit Jyväskylä, een kleine studentenstad, komen, gelegen ergens in een – vast – winderige en koude uithoek van Finland komen. Sunride maakt namelijk van die typische emo (denk: Taking Back Sunday, Further Seems Forever , Cave-In en onze nationale trots Face Tomorrow) waarbij ik altijd aan Amerika moet denken. En waar ik vooral ook een groot zwak voor blijf houden. Wat goed is hoeft niet ingewikkeld te zijn. De receptuur van Sunride is dan ook een beproefde en op zich redelijk eenvoudige: goede zanger, brede, dik aangezette gitaarpartijen, beetje lompe drums, ronkende bas (af en toe lekker op de voorgrond) en gedoseerd een schreeuwer, maar vooral altijd beresterke melodieën. Alhoewel die laatste op The End… wel behoorlijk eenvormig zijn. Toch gaat het er bij mij in als gesneden koek. De schreeuwer komt hier overigens maar in beperkte mate langs. En is bovendien ook niet afkomstig van zanger Jani Peippo, maar van Swallow The Sun-zanger Mikko Kotamäki. Het verschil in receptuur van deze emobandjes zit hem vaak in de details, maar het uitgangspunt blijft hetzelfde: stevige tegen metal aanleunende rock. Zo neigt Sunride af en toe wat meer richting stonerrock en hebben ze in sommige nummers zelfs bluesachtige trekjes. Helemaal als het jengelende scheurijzer van Hanoi Rocks’ Michael Monroe in het op één na laatste nummer “One Tragedy” invalt. Dan onderscheidt Sunride zich ook wat meer van eerder genoemde acts. Als ze dat nog wat meer zouden doen, was de koek nog lekkerder geworden.
mij=I Used To Fuck People Like You In Prison / Suburban