Ben je nu echt een ouwe lul wanneer je jezelf er heel vaak op betrapt dat je het over vroeger hebt? Vroeger, toen mensen nog gewoon muziek maakten voor de lol en je de slechteriken en goedzakken er meteen uit kon pikken. Vroeger, toen je een punkband die voor een major platenlabel tekende direct volledig af mocht branden, om die reden alleen al. Goed, ik ben dus een ouwe lul op mijn 27ste, dat is dan ook weer duidelijk. Ik krijg namelijk nog steeds jeuk op nare plaatsen wanneer een leuk en opwindend bandje als The Explosion (heeft niets met Jon Spencer te maken trouwens) zijn ziel verpatst aan het poenerige Virgin Records en vervolgens alle vooroordelen bevestigt door een poppy en radiovriendelijk meezingplaatje uit te poepen. Weg tomeloze energie, weg gemeende woede, welkom hitpotentie en aanstekerballade. Begrijp mij niet verkeerd, er is geen slecht liedje op Black Tape te vinden, dat kun je best aan de Bostonians overlaten. Ik hoopte alleen dat we inmiddels wel eens genoeg Blink 182‘s, Sum 41‘s en Good Charlotte‘s hadden. Blijkbaar loont het nog steeds om een band in dat hokje te duwen, om vervolgens na twee platen weer net zo hard terug bij af te zijn… Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Als gezegd, al het materiaal ligt lekker in het gehoor, er is een serieuze kans op een hitje hier of daar en er is vast een groter publiek voor dan voor de rauwe en harde punk die oorspronkelijk werd gemaakt. Als u dus van tam houdt, grijp uw kans, wilt u af en toe ook eens geprikkeld worden… ach, de boodschap is duidelijk.
mij=Virgin