Vive La Fête

Om half twee ben ik in Doornroosje. Omdat ik daar nooit op klaarlichte dag was, vraag ik me via de mensen in de fitnessruimte – die ik door een workshop acrobatiek wel weet te vinden – een weg naar binnen. Het wachten is op Vive la Fête, ze zijn wat verlaat. Ik word vriendelijk geparkeerd in het café, waar ik wat in een boekje blader. Medewerkers lopen in en uit.

Door gestommel van mensen die ik nog niet gezien heb, krijg ik het vermoeden dat de band gearriveerd is. Een man loopt binnen en zegt me in het Vlaams dat hij even het café komt bekijken. Ah, de band is gearriveerd. Als ik hem vraag of ik hem wat mag vragen en hij al ja heeft gezegd, gaat zijn telefoon. Ik maak uit het gesprek op dat hij bij de band hoort en bedenk dat hij dan vast de nieuwe drummer is. Hij neemt me mee naar de kleedkamer.

mij=Door jnnk
'Ik zou een interview doen,' zeg ik, 'maar jullie zijn wat verlaat, dus ik vroeg me af wat de plannen waren.'
'Ja, we weten van het interview,' zegt Els Pynoo, zangeres van VLF. 'Een minuutje, is dat goed?'
'Prima, ik zit in het café. Doe maar rustig. Ik heb niets te doen.'
'Ja, maar wij wel,' lacht Els.
'Ehm, nouja, ik bedoel, ehm… Ik zie jullie zo wel verschijnen.'
Tevredenheid siert de mens
Vive la Fête begon aan het nieuwe album toen de laatste optredens van de Nuit Blanche tour geweest waren. 'We hebben twee jaar getourd met de laatste plaat. Op 4 januari was het laatste optreden en direct daarna zijn we aan deze nieuwe plaat begonnen,' zegt Els. Danny Mommens memoreert een uitverkocht Paradiso op 1 januari en Els valt hem bij: 'Ik was daar nogal verrast over, want iedereen ligt dan normaal op zijn gat, toch?' Ze komen rechtstreeks uit de studio, waar ze op dit moment de nieuwe plaat opnemen, die begin mei zal verschijnen. Tussendoor zijn er nauwelijks concerten geweest. 'We hebben twee keer in Parijs gespeeld,' zegt Danny. Els vult aan: 'Dat was eigenlijk wel vermoeiend, maar ze waren een tijdje ervoor al geboekt, dus konden we er niet echt onderuit. We zaten toen echt volop in de opnames en eigenlijk zijn we ook nu nog altijd bezig,' zegt Els. 'Allez, de nummers zijn klaar, maar we moeten nog twee dagen mixen. Daarna nog de mastering en dan is ie af.' En hoe is de nieuwe plaat eigenlijk? 'Zelf vinden we het allemaal goed, hè,' lacht Els. 'Gelukkig maar! Maar ik ben wel altijd benieuwd om het geheel te horen, juist als het eindelijk op cd staat. Nu zijn we het al wat beu op sommige momenten. Ik vind het plezant om er efkes afstand van te nemen nu en 't te horen op het moment dat het dan geperst is.'
Update: de nieuwe plaat gaat Grand Prix heten!

Foto (c) Tom van der Leij
Frisse oren
Dat Els en Danny samen achter Vive la Fête zitten, is geen nieuws. 'En dat is ook nog steeds hetzelfde. Danny zorgt voor het muzikale gedeelte en ik voor de zanglijn en de tekst,' zegt Els. 'En ja, dan werken we er samen natuurlijk ook nog wel aan.' En ook op dit moment vult Danny haar aan: 'Het zijn eigenlijk twee kleuren, geel en zwart. Als je vijf kleuren moet mengen dan krijg je een stroopkleur.' Het nieuwe album ligt dan ook in de lijn der verwachtingen. 'De nummers zijn nu iets meer uitgewerkt dan vroeger,' zegt Danny, 'Vroeger deden we alles zelf, ook het mixen van de nummers. Nu hebben we iets meer de kans gekregen om met een producer, nouja, niet echt een producer, te werken. We zitten met Dan Laksman in de studio. Het is de man achter Telex vroeger, elektronicapionier van de jaren tachtig. En het is echt tof dat er een stel frisse oren bijzit. Hij helpt bij het afmixen, zodat het allemaal nog net wat beter klinkt.' Een toffe gast dus? 'Ja,' zegt Els. 'Het is niet echt producen wat hij doet, want eigenlijk was alles al af, maar in de studio levert hij fantastisch werk. We zijn er zeer gelukkig mee.' En dan is het nu dus afwachten wat de plaat gaat doen. Vanaf woensdag gaat de eerste single, Hot Shot, naar de radio in België en waarschijnlijk ook in Nederland. Het voorproefje dat we 's avonds krijgen, liegt er niet om. Ik vind het in elk geval een geweldig nummer. Zoals gezegd, in de lijn der verwachting, maar het komt goed over. Er wordt gedanst en ik heb een glimlach rond mijn mond. En dat is goed.
De nieuwe drummer
'Die paar optredens tussendoor waren vermoeiend, maar we hebben de laatste twee maanden ook een nieuwe drummer moeten vinden en we moesten hem natuurlijk ook inspelen. Het is een drukke tijd geweest,' zucht Els. 'Ik dacht dat we op ons gemak de nieuwe plaat konden maken…'
De man die ik eerder in het café zag, blijkt inderdaad de nieuwe drummer, Jan D'Hooghe. Op de website van VLF is te lezen dat er zo'n honderd aanmeldingen kwamen op de oproep voor een drummer. Hoe kies je in 's hemelsnaam een nieuwe drummer?
Danny: 'Er waren inderdaad honderd aanmeldingen, maar ik had 'm gelijk gezien.'
Els: 'Eerst hebben we iedereen gemaild om een foto te sturen en een korte motivatie.'
D: 'Deze zag er het normaalst uit.'
E: 'Hij had de soberste manier van solliciteren.'
D: 'Hij heeft ook bij de comeback tour van Anne Clark gespeeld.'
E: 'We hebben er tien uitgekozen om in het echt te ontmoeten, gewoon op café. Daar hielden we er dan weer drie aan over met wie we wilden spelen. En bij hem hadden we direct door dat het de goede was toen hij begon te spelen. Gelukkig.'
D: 'Hij kwam toch van Anne Clarke en hij kan met elektronica omgaan. Hij heeft ook veel ervaring.'
E: 'Het gaat ons ook om het persoonlijke. Iemand met wie we uren in de bus zitten, moet ook humor hebben. Het moet ook leuk zijn om met elkaar om te gaan.'
D: 'We hebben nu eindelijk een band waarmee we helemaal content zijn.'
Dikke nekken
Er zit nogal wat verschil tussen de plekken waar VLF speelt. De ene dag is er een besloten modefeestje in Tokyo bij Chanel, de dag erop staat een tent vol fans in Kortrijk op 'zo'n boerenfeestje' te wachten. Wat heeft de voorkeur? Els vind het alletwee plezant: 'Ik hou ervan dat het afwisselt, de ene keer dit de andere keer dat en dat maakt het leuk.' Dus ook hier, in het vervallen pand van Doornroosje, buiten het centrum van een wereldstad in de provincie? 'Je moet met je voeten op de grond blijven: waarom zouden we hier niet spelen? Omdat het oud is? Dat is juist wel leuk. Bovendien zou het zo zijn dat als we niet ook dit soort dingen doen, dat we dan een dikke nek krijgen,' zegt Danny en Els vult aan: 'Ja, het is dat hè, moest je een keuze maken van ik wil alleen op de chique manier optreden, dan zou ik dat niet echt vriendelijk vinden.' Het publiek zal dan ook wel verschillen, vermoed ik. Volgens Els valt dat wel mee: 'Uiteindelijk, als het erop aankomt, verschilt het niet fel, maar in het begin is het modepubliek wat stijver. De laatste keer, maar dat is ook alweer een paar maanden terug, moesten we in Parijs bij de opening van een winkel spelen, met Jane Birkin ook. Alle grote modemensen waren er. En in het begin heb je altijd een beetje een stijve sfeer, gewoon omdat iedereen het dan netjes wil houden, die sfeer hangt daar nu eenmaal in de lucht: netjes in de kleertjes met een glas champagne in de hand. Maar tegen de tijd dat we op de helft van het optreden zitten is iedereen toch aan het dansen.' Tja, dan hebben ze champagne op. Als de drank is in de man…'Dan zijn ze zat en dan zijn ze vertrokken,' zegt Danny. 'Het is soms nog erger dan in een club.'
Plekken, idealen en taal
Vorige zomer was het al druk met optredens, maar hoe zit het met deze zomer, net na het uitkomen van de plaat?
E: 'We spelen op weinig grote festivals.'
D: 'Nou, in Zwitserland spelen we op het grootste festival.'
E: 'Ja, maar niet op Werchter of Pukkelpop of Pinkpop. Wel op Lowlands, trouwens.
D: 'Ja, Lowlands gaan we waarschijnlijk wel doen, maar dat is nog niet bevestigd.'
E: 'Ik heb dat zeer graag, Lowlands. Maar het wordt zeer druk, want ik heb berekend dat we nu al vijfenveertig optredens hebben tot augustus en dan komt daar nog constant bij. Dus dat is zeer veel.'
D: 'We gaan ook voor de tweede keer terug naar Londen, naar de Cargo. Dat is zo'n hippe discotheek. We gaan daar voor de eerste keer met de band naartoe. We hebben ooit in Londen gespeeld, maar dat waren alleen wij twee samen. Dan komt de plaat ook voor de eerste keer in Duitsland uit.'
E: 'Tot nu toe hadden we geen promobureau in Duitsland, dus dat kwam er maar niet van.'
D: 'We hebben er ook enkel op privéfeestjes gespeeld, van Elle magazine en Karl Lagerfeld, maar niet echt in clubs. En onze plaat is ineens in heel Zuid-Amerika uit, drie tegelijk. We vliegen naar LA, Mexico, New York en Montreal in vijf dagen.'
Jnnk: 'Zijn er plekken waar jullie graag nog eens zouden spelen?'
E: 'Waarschijnlijk gaan we dit jaar ook in China spelen en daar kijk ik wel naar uit. We stonden in de grote kranten in Peking. En Japan, daar zou ik nog graag een keer teruggaan.'
D: 'Ik zou graag naar de Bahama's willen. Ben daar nooit op vakantie geweest.'
Jnnk: 'Australië?'
E: 'Nee, er is daar wel interesse, maar het is vrij moeilijk om een optreden te organiseren. De vluchten zijn enorm duur, je moet dan al wel bijna een tour kunnen doen.'
J: 'En hebben jullie idealen, met de muziek?
E: 'Ik denk niet dat we de wereld kunnen veranderen met onze muziek. Ik denk wel dat je daar een steentje aan bijdraagt.'
D: 'We gebruiken toch regelmatig humor.'
E: 'Ja, wij maken muziek die de mensen goed doet voelen, dus dat is uw steentje bijdragen.'
D: 'Het mag een beetje lachen zijn, vind ik. We maken zeker geen serieuze muziek. Er mag altijd gelachen worden. Het is heel simpel. De mensen mogen meespelen, en meezingen ook.'
E: 'Het moet wat volks blijven, dat vind ik ook. Maar ik wil eigenlijk zo lang mogelijk muziek blijven maken. Dat is mijn ideaal dan ook. Nog altijd beter en beter en meer kansen om te spelen en dan moet je er ook in door doen, vind ik.'
D: 'Het is niet gemakkelijk om ervan te leven. Ik gun alle groepen dat, maar wij hebben precies een beetje meer chance dan andere groepen.'
E: 'Je moet dat ook opbouwen, we zijn uiteindeljk ook al acht jaar bezig en het is niet vanzelf gekomen.'
D: 'Het is al de vijfde plaat.'
Jnnk: 'Ja, ik was daarom wel verbaasd dat jullie pas één keer in Londen hadden gespeeld.'
D: 'Ze hebben ooit gevraagd of we alle teksten in het Engels wilden vertalen, dan zouden ze onze plaat uitbrengen. Ik heb dat direct geweigerd.'
E: 'Ja, alles in het Engels. Dat is natuurlijk grote bullshit, je vraagt ook niet aan Madonna om in het Frans te zingen.'
D: 'Nu willen ze ze toch uitbrengen in het Frans. We zijn Belgen, Franstalig en Nederlandstalig, dat komt niet in de buurt van Engels zingen met een Brits accent.'
E: 'Neum, dat gaat niet. Dat kunde niet maken. Ik kan me dat niet echt voorstellen.'
D: 'Er staat nu een beetje Duits en een beetje Spaans op onze nieuwe plaat.'
Jnnk: 'Duits! Ik vind dat het van Duits altijd een beetje… ehm… grappig wordt.'
E: 'Haha, ja, maar het ís ook een beetje grappig. Het is niet van dat koele nazi Duits.'
D: 'Ik spreek zelf ook helemaal geen vloeiend Frans. We horen gewoon die taal graag.'
Jnnk: 'Ik vind het wel fijn dat het jullie moedertaal niet is, want daarom kan ik het goed verstaan.'
D: 'Het is heel simpel Frans.'
E: 'Ja het is dat hè. Ik spreek wel Frans, maar ik ben niet zo volleerd dat ik constant Franse boeken lees ofzo, want dan zou het helemaal iets anders worden. Veel moeilijker, denk ik.'


Superstoere dingen
Op de site van VLF lees ik dat Psycho Killer tijdens een concert samen met Chris Frantz en Tina Weymouth van de Talking Heads ten gehore is gebracht. Dat was weliswaar vorig jaar, maar eigenlijk zijn ze constant zulk soort superstoere dingen aan het doen. Het is dát geluk dat ze hebben. De chance. 'Dat soort dingen zijn bijzonder, maar gaan een beetje vanzelf. Zo ook de covers die we zelf spelen. We doen die eigenlijk altijd wel covers, dat is leuk om te doen, en het publiek kent die liedjes dan ook.' Ik herinner me een memorabele versie van The Forest van The Cure tijdens de zomerfeesten in Nijmegen een paar jaar geleden. Het was toen het een na laatste lied en de hele tent bewoog. Er was niets depressiefs meer aan. 'Ah, ja, dat was onder die bomen hè,' zegt Danny. 'Ja, The Cure vind ik wel tof om te doen. Het zijn dankbare coverliedjes. Vanavond doen we iets van Visage, dat doen we al een tijdje, en als we het dan weer beu zijn, dan kiezen we iets anders, waarschijnlijk van iets uit de jaren tachtig, daar liggen toch onze invloeden.' Als ik erover nadenk, dan is er op dit moment niet veel waar ik VLF mee kan vergelijken. Zijn er contemporaine bands met wie ze zich verwant voelen? 'Nou, wij spelen live altijd met band, en veel van die elektroartiesten spelen met machines. Als ik dat zie, dan loop ik altijd subiet weg,' zegt Danny. 'Ik vind dat niks, ik vind dat iedereen met een band moet spelen. Wel leuk vind ik Stereo Total, zij zijn ook een duo. Zij maken ook muziek met humor en een knipoog.' VLF doet het ook goed in de remixen van andere artiesten, en het platenlabel vraagt hun zelf ook vaak om een remix op een single. 'The Hacker gaat remixen, en er is een onbekend Spaans bandje dat iets met ons wil doen.' En wat gaat er na de plaat en de drukke zomer gebeuren? 'Dan gaan we een jazzplaat maken,' grinnikt Danny. 'Vive la Jazz, ik vond dat wel goed klinken.' Ik kijk verbaasd. 'We moesten voor de radio een gedicht op muziek zetten. Het was gedichtendag ofzo. Iedereen die dacht dat we met iets typisch Vive la Fête zouden komen, maar dat deden we dus niet. We waren met z'n drieën. Ploeng, ploeng, ploeng, een bas, ik vind dat prachtig. Er was ook een prijs te winnen, en die wonnen we toen. Dus nu hebben we besloten er iets mee te doen. Thuis luisteren we veel jazz.' Ah, dan moeten jullie ook in smoking, zeg ik. 'Ja, in smoking. Met iets geks dan wel.'
Epiloog
'Hebben jullie er zin in?', vraag ik.
'Ja, zeker wel, maar 't is nog een lange dag,' zegt Els. 'Is hier eigenlijk een winkel in de buurt?'
'Nee, niet echt,' zeg ik.
'Ik moet eigenlijk nog netkousen hebben, want in de oude zitten iets te veel gaten.'
'Ik weet niet hoe laat ik weer hier ben,' zei ik. 'Hoe laat spelen jullie?'
'Kwart over negen al, vroeg hè?'
'Ja, misschien kan dat wel half tien worden,' zegt Danny.
'Nou, als ik nu zeg dat ik er om negen uur ben, is dat dan op tijd voor de panty? Dan kan ik er wel even eentje halen,' zei ik.
'Ja! Dat is fijn. En dan extra lang en met de kleinste kotjes!'
En dan is het inmiddels bijna drie uur. De nieuwe single, die vanavond gespeeld moet worden, moet nog geoefend worden en als ik het pand verlaat dan hoor ik de eerste klanken. Ook ik heb er zin in.