Cultureel café De Balie blijkt deze vrijdagmiddag – op wat kunstzinnig bebrilde mensen na – toch voornamelijk dicht bevolkt door jonge stellen met helse kinderwagens. Ik stel voor wat af te zakken naar het café van de Melkweg in de hoop daar wat meer rust te vinden. ‘Ok, cool’ – en we zijn al onderweg. Flexibele jongens, die heren van Voicst. En locale beroemdheden, zonder meer. Zanger Tjeerd en bassist Sven worden tijdens het wandelingetje verschillende malen aangesproken door diverse voorbijgangers. Zodra in een bijkans verlaten Melkwegcafé de koffie gebracht is, komt Tjeerd ter zake: ‘We hebben nog wel effe voordat we moeten gaan inladen voor P60, dus shoot.’
Jullie hebben altijd veel zelf gedaan. En daarmee zijn jullie een voorbeeld geworden van veel bandjes die het met de ‘do it yourself mentality’ willen gaan maken.
Tjeerd: Is dat zo?
Het grootste voorbeeld is natuurlijk Van Katoen, maar Voicst wordt toch ook vaak genoemd hoor.
Tjeerd: Er is wel een verschil met Van Katoen, want die doen het vanuit een soort geuzennaam, ze hebben zoiets van ‘Fuck the industry’. Dat hebben wij eigenlijk helemaal niet. Uiteindelijk hebben we evenveel gebruik gemaakt van de industry als wanneer we bij een platenmaatschappij hadden getekend. We hebben zelf mensen ingehuurd die dingen voor ons doen en die werken ook gewoon voor andere labels.
Op een gegeven moment zijn jullie weer bij elkaar gekomen – jullie hadden namelijk al eerder op school in een bandje gezeten – en hebben jullie je een jaar lang opgesloten in de oefenruimte. Met welke instelling zijn jullie dat gaan doen?
Tjeerd: Toen we die eerste jaren speelden was alles heel tof, maar we waren nog erg jong. Het was eigenlijk heel experimenteel; als we aan het spelen waren met elkaar gebeurden er muzikaal gezien allemaal dingen die we niet gepland hadden, allerlei ritmes enzo. Maar er speelden in die periode ook andere dingen: ga ik nu studeren? wat ga ik doen met mijn leven? Muzikaal ging het heel goed, maar verder lag alles nog erg open. En ik had in ieder geval vrij sterk zoiets van: de muzikale klik die ik met Sven en Joppe heb, kan ik ook met anderen vinden.
Want jullie zijn gaan studeren daarna?
Tjeerd: Ik ben een beetje blijven spelen eigenlijk, Sven is gaan studeren en Joppe een tijdje weggeweest naar het buitenland. Maar we beseften in die eerste periode eigenlijk niet goed dat wat wij met z'n drieën hadden niet zomaar met iedereen kan hebben. Het was vrijblijvend. Na een paar jaar wat anders gedaan te hebben kwamen we elkaar een beetje toevallig weer tegen. En toen het echt weer tof was ging ik wel een beetje nadenken over: wat willen we ermee? Waarom doen we het? Ik zag bij veel bands om me heen dat het mis ging omdat ze niet echt keuzes maakten. En wij hadden zoiets van: we willen weten wat het is om vier keer per week met elkaar te oefenen en nummers te schrijven en niet eens de druk te hebben van optredens en buitenwereld.
Hoe krijg je het voor elkaar om vier keer in de week bij elkaar gaan zitten?
Tjeerd: Soms zelfs wel vaker. Tja, het is heel duidelijk dat dit – muziek, de band – voor ons het allerbelangrijkste is in ons leven. Kijk, ik ken Sven al van de middelbare school. Ik zag hem daar elke dag met een grote koptelefoon lopen en meezingen met al die bands die hij luisterde. Dat vond ik cool en ik vroeg hem in mijn band.
Sven: Ik zie die tijd van het intensieve contact als een goeie basis. Je weet nu precies hoe je met elkaar om moet gaan.
Als ik op jullie website kijk, dan zie ik zo'n kopje 'Cool' met allemaal bandjes die jullie cool vinden. Dat gaat echt alle kanten op. Hoe zijn jullie in dat oefenhok-jaar tot jullie muziek en sound gekomen?
Tjeerd: We luisterden heel veel muziek en we hadden heel veel ruzie omdat ik andere dingen wilde dan Joppe.
Sven: Joppe houdt bijvoorbeeld erg veel van The Velvets. Dan speelde hij dat soort dingen en dan speelden wij een beetje mee en gaandeweg verandert en evolueert het dan verder totdat je iets nieuws hebt.
Als ik naar de hoes kijk dan is dat niet echt een wonder van esthetiek, maar wel degelijk in het oog springend. Ook de naam, Voicst, heeft niet echt betekenis. Het lijkt wel of jullie geen label opgeplakt willen hebben. Ik denk ook weer aan die aanvankelijke terugtrekkende beweging naar de oefenruimte, afgeschermd van de opfokkende buitenwereld. Jullie willen zelfs het 'do it yourself' label niet opgeplakt krijgen!
Tjeerd: Nee, zoals gezegd, in dat 'do it yourself' zit iets dat niet in Voicst zit. Het belangrijkste is denk ik dat het van ons uit moet gaan. Het gaat er heel erg om dat wij weten wat we willen doen. Zo ging het ook met PIAS. We zeiden: 'we gaan over twee weken naar Amerika, maar we willen heel graag dat het uitgebracht wordt, en we willen het ongeveer zo doen. Zien jullie dat zitten?'
Het plan was er al – 'we gaan het sowieso doen' – en jullie hebben in feite gekeken of jullie mensen mee konden krijgen?
Tjeerd: Ja zoiets. Amerika was trouwens een bizar verhaal. De eerste keer New York in 2003 was op zich denk ik de basis voor deze plaat.
Sven: Je kon je gratis inschrijven voor een festival (CMJ), een soort Eurosonic vier vijf dagen door heel Manhattan en Brooklyn.
Tjeerd: Ik weet nog dat iemand tegen me zei 'ik heb me ingeschreven voor dat festival, je hoeft alleen maar iets te uploaden.' Dus ik meteen Sven bellen met 'zit je achter de computer? dit is de website!'. Dus Sven dat meteen gedaan en twee maanden later kregen we een mailtje dat we waren uitgenodigd. Uiteindelijk stelde dat daar spelen ook niet zo heel veel voor. Je staat daar ook weer in een café voor vijf mensen
Sven: Nou, we hebben daar meerdere optredens gedaan en twee daarvan waren toch heel goed. Het Nationaal Pop Instituut organiseerde een soort showcase van Nederlandse bands op CMJ en een week later in Brooklyn stonden we in het voorprogramma van Enon en dat was helemaal uitverkocht.
En zo'n PIAS dat dan zeg maar halverwege de rit instapt, ziet dat natuurlijk allemaal…
Tjeerd: Ik denk wel dat er een soort hart voor de zaak en energie
uitspreekt…
Grenzeloze ambitie misschien zelfs? Ik zag op jullie website het clipje van 'Dazzled kids' het begint in een oefenruimte, ergens in Amsterdam, waar iemand op een gitaar begint te rammen… en dan gaat het via New York naar de maan.
Tjeerd: De maan is eigenlijk ons enige en echte doel. Het liefst niet eens via Amerika, maar gewoon straight to the moon!
Kennen jullie de Hitchhikers Guide to the Galaxy van Douglas Adams? Je hebt daarin zo'n passage waarin een band vanaf een of andere planeet de speakers richt op een andere planeet om een concert te geven. Is het daar toevallig op geïnspireerd?
Tjeerd: Haha, da's voor de volgende clip. Kijk, de clip van 'Dazzled Kids' moest gewoon eigenlijk ons verhaal vertellen. Maar wel met een knipoog.
We hadden het net al even over de buitenwereld. Uiteindelijk zijn jullie toch uit dat oefenhok gekropen.
Tjeerd: Ja, op een gegeven moment hebben bepaalde mensen me toch wel echt een schop onder m'n ass gegeven zo van: en nu ga je er es echt wat aan doen! En dat was wel goed hoor. Want uiteindelijk groei je daardoor ook weer. Je kunt wel de hele tijd met z'n drieën blijven klooien in zo'n oefenhok…
Was de stap van oefenruimte naar livepodium groot?
Tjeerd: Ja, maar het maakt je dan ook wel weer heel eager, als je uiteindelijk op het podium stapt.
Maar ik neem aan dat jullie niet meteen in Paradiso stonden?
Sven: Nou, eigenlijk wel. Het vierde optreden speelden we al in de bovenzaal van Paradiso. Een vriend van ons die organiseerde daar een soort feestje voor een foto-expositie van hem. Wat we daarna vooral deden was maanden van tevoren de programma's van alle zalen doorlopen en kijken wat voor vette bands er zonder voorprogramma speelden.
Jullie zijn echt op zoek gegaan naar een soort scene?
Sven: Ja, en als je één voorprogramma hebt gefikst, dan denkt de volgende programmeur weer van 'oh, hebben jullie daar gespeeld? Hmm, dan zal't wel goed zijn.'
Tjeerd: Dat werkt heel goed, ook omdat je meteen voor publiek speelt. Dat live spelen blijft trouwens een raar fenomeen, hoe vaak je het ook doet. Je hebt van die shows, daar zit zo'n buzz omheen. En op de een of ander manier lift dat publiek en band op. Bijvoorbeeld op Noorderslag in die MTV-tent. We dachten dat er om drie uur 's nachts niemand meer zou zijn, maar toen het gordijn openging stond die hele zaal bomvol. Je krijgt dan echt zo'n rush.
Live zijn jullie een vrij ruige band. De plaat klinkt beheerster en subtieler. Dat contrast is volgens mij verder door te trekken: aan de ene kant is Voicst zeer gedisciplineerd, er wordt lang gedacht en gepraat over de koers en de muziek, er wordt dan ook lang gewacht met het opnemen van het album, niet bezwijken onder druk etc. Aan de andere kant dat losbandige; op het podium, maar ook die trip naar New York. Is Voicst dit contrast?
Tjeerd: Ik heb hem nog niet eerder gehoord, maar ik denk dat het een goede typering is. Ik denk dat het inderdaad allebei heel erg in ons zit. We kunnen heel nadenkend zijn, maar soms ook zomaar in één keer zoiets hebben van 'fok it, we gaan het gewoon doen' en vliegen dan naar New York. Ik ben daar ook wel blij mee, want ik denk dat in allebei wel goeie dingen zitten.
Een nummer van jullie wordt nu gedraaid voor een commercial in Amerika? Trekt dat immense land jullie erg?
Tjeerd: Ja, we gaan er binnenkort weer heen.
Voor een tournee?
Tjeerd: Nee, voor een paar optredens. In Amerika stellen we namelijk nog geen ene fuck voor! Maar dat waren we hier ook ooit, dus er is hoop. We willen daar zeker meer gaan doen, want we denken dat onze muziek daar wel wat zou kunnen doen. Qua politiek is het niet het land dat me het meest trekt, maar qua werkethiek voel ik me daar wel thuis. Als je daar met bands speelt, dan zit er altijd wel een drive en een passie achter die ik hier nog wel eens mis, niet overal hoor overigens.
Sven: Daar zie je gewoon vijf bandjes op een avond spelen voor een handjevol mensen, maar toch geven ze zich helemaal 150%, elke keer weer, ongeacht wat de situatie is.
Ik kon nergens lyrics vinden van jullie, klopt dat?
Sven: Ja, we gaan binnenkort een paginaatje openen op de site waar je je eigen lyrics kunt voorstellen. We willen dat je zelf denkt…
Tjeerd: …en daarna sturen wij de echte versie op.
Waarom kijk je het niet gewoon na en geef je cijfers?
Tjeerd: Ja cool, dan kunnen we in flash zo'n schoolbord maken…
Als ik jullie hoor zingen, dan hoor ik een band die niet met een project bezig is, maar met hun leven, muziek namelijk. Zijn dat zware woorden?
Tjeerd: Nou, zo zwaar zie ik het allemaal niet echt, maar het klopt wel, denk ik.
'Everything is motivation?'
Tjeerd: Ja zeker. Maar dat zijn echt van die snippets die niet echt voor een specifiek nummer gemaakt zijn, maar waar je gewoon es op stuit en denkt: hé, dit klopt met waar ik bezig ben en wat ik voel.
Het is wel duidelijk dat jullie niets liever zouden willen, maar is het al mogelijk om volledig als muzikant door het leven te gaan?
Sven: Nee, helaas nog niet. We hebben allemaal bijbaantjes. Ik werk
bijvoorbeeld voor de universiteit aan de studentenhelpdesk.
Tjeerd: Ik werk voor een callcenter. Dat zijn de enige baantjes die er nog een beetje bij te combineren zijn. Er zijn zeker mensen in de omgeving geweest die echt zoiets hadden van 'ga wat doen met je leven ofzo!'
Sven: Ik heb dat nog steeds. Mensen die zeggen 'ga iets met je studie doen'.
Tjeerd: O ja? Zeggen mensen dat nog steeds?
Sven: Mijn ouders bijvoorbeeld.
Tjeerd: Ja, echt?
Sven: Nou ja, ze zeggen het niet meer. Mijn scriptiebegeleider zegt bijvoorbeeld ook dat ik een paper moet gaan publiceren, maar ik heb daar echt geen tijd voor.
Wordt er ook al weer stiekem gedacht aan een volgende plaat?
Tjeerd: Ja, ja, rustig aan!
Sven: 2007.
Tjeerd: 2007? Lijkt me niet.
Sven: Ach, één album per 10 jaar…
Tjeerd: Ik wil hem hebben geschreven in een jaar, exclusief uitbrengen enzo.
En gaan jullie dan door op deze weg?
Tjeerd: Geen enkel idee, het kan alle kanten op gaan. We hebben namelijk vrij veel ideeën.
Niet een heel oeuvre in je hoofd?
Tjeerd: Ik heb veel ideeën, maar misschien dat we ook zelf wat dingen uit gaan brengen, niet onder de naam Voicst. Hoe dan ook: er is sowieso genoeg te doen.