Ik heb het kennelijk niet zo op alles wat Frans is. Verder dan Parijs ben ik als toerist nooit gekomen, ik trek steevast Italiaanse en Australische wijnen uit de schappen en ik kan de hoeveelheid Franse platen in mijn cd-kast op één hand tellen. Of ik veel moois mis? Tot voor kort meende ik van niet, maar de Fransozen van We Insist! werpen een ander licht op de zaak. Muzikantenmuziek, avant-garde, hak-op-de-tak-herrie. Deze omschrijvingen hadden in eerste instantie dezelfde uitwerking op mij als de goedkoopste Franse schimmelkaas. Maar ik werd met licht fysieke dwang door een vriend naar een optreden van dit gezelschap gesommeerd (“I insist!”) en hij had gelijk. Als een storm raasde de muziek van We Insist! door de zaal. Melodieus, groovend, subtiele rust, noise-uitbarstingen: in 45 minuten werden alle muzikale uitersten er strak en bekwaam doorheen gejaagd. Refererende namen noemen is bijna zinloos; hoe mix je immers Soundgarden met bijvoorbeeld Zappa, Motorpsycho, avant-garde en jazz? Of ronkende bassen met indie-gitaren en gedoseerde elektronica? We Insist! doet het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Sterkste punt van de band is echter de blazerssectie die zich niet bezondigt aan saaie solo’s maar met staccatopartijen en dissonante melodielijnen een unieke toevoeging zijn aan het groepsgeluid. Met name op cd blijkt achteraf nog eens hoe inventief de nummers en arrangementen in elkaar zitten. Een We Insist! album of concert is als een onstuimige achtbaanrit door rock, jazz en avant-garde en laat je aangenaam vermoeid achter. Met licht fysieke dwang adviseer ik de programmeurs van de komende zomerfestivals deze band te boeken!
mij=Triton / Suburban