Whitey

In het indrukwekkende Club 11, hoog uittorenend boven avondlijk Amsterdam, schuif ik aan bij Nathan Whitey. De Engelsman hangt uitgeblust onderuitgezakt op de bank. Voor hem een glas water, een pakje paracetamol en het kleinste mobieltje dat ik tot nog toe gezien heb.

‘Goddank ben jij de laatste’, zegt hij en grijpt een papiertje met een dicht volgepend interviewschema dat hij met een ironisch grimas voor mijn neus houdt. ‘My jaws are aching, man! En het enige wat ik gegeten heb vandaag is een kom tomatensoep. En deze dingen, guerana’s.’ Hij schuift me een doosje met kleine witte pilletjes voor. Ik krijg de laatste. ‘Het zijn natuurlijke stimulanten uit de Amazone die je een energy boost geven. Ik heb er al 100 op. I feel like superman!’

mij=Door GvA
Maar Whitey ziet er zo bleek uit dat ik toch een beetje bezorgd ben. Als hij praat lijkt het alsof er een stuk karton wordt afgescheurd. Gaat het allemaal wel? Je klinkt snipverkouden.
Nee dit is mijn stem. My sexy growl. My hope.
Je speelt vannacht pas om twee uur. Is dat de normale gang van zaken?
Als we het zo laat kunnen krijgen, dan hebben we dat graag. Het is beter om voor mensen te spelen als ze dronken of high zijn, het is veel leuker, zo midden in de nacht. En we spelen ontiegelijk hard. Laatst speelden we om 23.00u, in Nimweggen? – heet dat zo? – de avond was nog niet eens begonnen! Niemand was dronken, dus dat was enigszins anti-climactic. Hij [wijzend naar de PR-man van PIAS, die even verderop zit] zei evenwel dat het goed was.
Nou vanavond moet je weer 'at eleven', maar nu voornamelijk op de elfde verdieping.
[met geveinsde plechtigheid] For me it is of great significance to play here tonight…Nee, het is een prachtige venue. De laatste keer dat ik in Amsterdam speelde kwam ik hier na de show een paar uur rondhangen. Ik vind de projecties op de muren hier fantastisch; het is echt een heel interessante ruimte. Ik had toen al het idee om hier te spelen als we terug zouden komen.
Heb je de projectieman nog gesproken om beeld en show wat op elkaar af te stemmen?
Nee, voor geen meter. Alleen dat hij het woord 'Whitey' op de muur projecteert, in flash natuurlijk. En dan schieten we er natuurlijk af en toe een beeldje doorheen met BUY THE WHITEY RECORD
Je bent erg lang bezig geweest met het album, The Light At The End Of The Tunnel Is A Train. Hoe is het uiteindelijk tot deze plaat gekomen?
Dat is moeilijk te zeggen, eigenlijk. Ik heb nooit echt specifiek in mijn achterhoofd gehad een album te maken. Het ging meer zo van dat ik weer eens iemand kon overtuigen zijn studio aan mij uit te lenen, want ik had alleen een gitaar en helemaal niks aan muziekapparatuur. Dus ik moest gewoon de sleutels krijgen van iemand voor een middagje, en als er dan een orgel, drummachine en tapemachine stond, dan gebruikte ik een orgel en een drummachine en een tapemachine. Zo zitten die tracks op het album in elkaar. Ik had geen blauwdruk in mijn hoofd. Ik ging gewoon in zo'n studio en maakte wat er in mijn hoofd opkwam.
In feite experimenteerde je er maar wat op los?
Ja. De helft van het album is niet eens in een studio opgenomen, maar in slaapkamers en badkamers en thuisstudio's. It just appeared, you know. Ik heb het op een of andere manier voor elkaar gekregen dat het de laatste jaren tot stand is gekomen.

Was je naast het experimenteren nog bezig met andere dingen?
Ja, was. Het persbericht – dat al een paar jaar oud is – werd geschreven toen ik nog maar 1 track uit had. Ze hebben er toen allerlei dingen in gezet voor journalisten om maar wat te kunnen schrijven. Veel daarvan is dus behoorlijk irrelevant. Zoals: I was a grafitti artist… Dat was acht jaar geleden! En het laatste journalistieke stuk heb ik vijf jaar geleden geschreven. Ik voornamelijk wat rondgehangen, muziek gemaakt en wat geschreven.
Ben je nu vooral muzikant of schrijver?
Naast de muziek heb ik altijd geschreven, al vanaf mijn 16e. Ik begon mezelf al veel meer te focussen op het schrijven, want dat is iets wat je makkelijk met een ander leven kunt combineren, een baan bovenal. Je kunt na je werk schrijven, maar ook onder de lunchpauze enzo. Je pakt gewoon je blocnote en gaat op een bankje zitten. Met muziek wordt dat wat moeilijker, want dan zit je met zo'n hele band om je heen. Nu is het toch de muziek geworden, and I love it. Nu praat ik de hele dag over muziek! Het schrijverschap wordt fase twee van mijn leven. Ik wil een paar albums doen, ervan genieten, en dan door met schrijven. Veel mensen maken de fout eindeloos aan iets vast proberen te houden wat van nature nogal vluchtig is. En als het dan weg is, dan zijn ze teleurgesteld, permanent. Die lopen dan ook voor altijd onbevredigd rond. Kijk, ik wil nog enorm veel dingen gaan doen, maar op het moment ben ik erg blij dat dit nu goed loopt en wil ervan genieten zolang het kan.
Heb je altijd al live met een band gespeeld?
Nee, ik schreef alleen wat tracks. Toen ontmoette ik een gast, Shawn McClusky en gaf hem een track. Hij zit al vele jaren in vele scenes in Londen, een aardig bekende vent, hij promoot al sinds begin jaren '90 met erg veel succes, wat vrij opmerkelijk is in de business. Hij deed een serie albums genaamd Sonic Mook Experiment, en stopte die track op een van de eerste albums en er kwam een zeer sterke reactie op die track. De enige track die meer gespeeld werd was het nummer van The Hives. Toen begon ik wel te denken van: Hm, ik heb een goede sound te pakken. Ik begon er wat meer tijd in te steken, werd wat serieuzer, bracht een 7 inch single uit, die erg goed verkocht en zeer goeie recensies kreeg. Het was een domino-effect, it spread out. Het is een vreemd moment als iets werkt. Vooral omdat ik jarenlang muziek heb gemaakt om de aandacht te trekken van de mensen, demo's sturen enzo. Het is moeilijk om aandacht te krijgen van de mensen. Dus het was heel raar eigenlijk, ik probeerde het nu helemaal niet! Zodra ik stopte met najagen, kwam ik waar ik altijd naar toe wilde.
De band was eigenlijk vrij snel gevormd. De drummer is een ouwe vriend van mij, ik ken hem al acht jaar. De andere twee ken ik minder lang: Julian van net voordat ik begon, anderhalf jaar geleden, en Scott zat in een ander band, Client genaamd. Hij verruilde Client voor mij omdat mijn gitarist mij verliet voor Baby Shambles, een offshoot van The Libertines. So everyone swapted a guitarplayer over the course of a week.
Je plaat is een crossover van rock en dance. Zijn dit ook de twee invloeden waarmee je bent opgegroeid?
Toen ik klein was draaide mijn moeder veel Beatles en Beach Boys. Toen ik tien werd hield ik van Adam and the Ants en een paar jaar daarna van The Rocksteady Crew. Ik vond dat het beste wat ik ooit gezien had.
En daar kwam dus naast de rock het tweede aspect van Whitey om de hoek kijken.
Ja, zonder het me bewust te zijn natuurlijk. Maar het heeft uiteindelijk wel tot Whitey geleid. Ik was bijvoorbeeld ook gek van de Beastie Boys. Ik liep rond met het Volkswagen symbool om mijn nek. Ik was 14 jaar oud en ik had the whole look, the proper trainers, the proper hat. Ik liep erbij als een Compton-gangster.
Een kleine Compton-gangster in London…
Nee, dat was in the countryside of England! Dus nog krankzinniger: lopende door de velden, gekleed als Compton-gangster, een appel etend, vissend, weet je wel…
En wanneer kwam de onbezorgde Compton-gangster van het platteland erachter dat er geen licht aan het einde van de tunnel is?
Er is altijd een donkere kant in mijn werk geweest, ook al in mijn schrijven. Die pessimistische toon, die atmosfeer zit ook wel in het album.
Maar het is eerder zwarte humor.
Ja, het is een black comedy, maar tegelijkertijd een erg cynisch statement. Er zit een twist in, het heeft een naar smaakje als je er een tijdje over nadenkt. De titel betekent zoiets als zodra je denkt dat je er bent, of dat je iets hebt, dan wordt het slechter dan het ooit geweest is.
Speelt hier ook weer dat vluchtige waar we het eerder over hadden?
Jazeker.
Heb je nog veel toeren voor de boeg?
Ja, we gaan binnenkort een serie optredens in Amerika doen, waar we al eerder voorprogramma's speelden. De boeker regelde toen ook een optreden voor ons in New York, en via mond tot mond reclame trokken we honderden mensen. Dus toen konden we meteen een managementcontract tekenen bij het volgens Billboard beste rock&roll managementteam van 2004. We praten al over het uitbrengen van dit album en een volgend album. Er is dus nog genoeg werk te doen daar. Ik ben nu ook plaatsen aan het afstrepen waar ik nog naar toe wil, Japan bijvoorbeeld. Dat lijkt me echt een zeer fascinerende plek.
Speel je nu eigenlijk voornamelijk in clubs of op podia?
Vreemd genoeg hebben we toegang tot beide. We spelen in dance-electric clubs, maar staan ook in het voorprogramma van Amerikaanse-noisebands. Soms is het wel een beetje bizar. Dan staan voor van die gapende smoelen van perplexe electro fans, hen verdovend met dat enorme gitaargeweld van ons, om vier uur 's nachts! Outrageous!