Their train ran into a cow; if that ain’t goddamn country I don’t know what is.
Tom Russell wist het wel, toen hij het had over de reden voor de vertraging van Kate en Anna McGarrigle. Of je nu bluegrass speelt (de Tom Russell Band), onvervalste sing/song (de Tom Russell Band), cajun (de Tom Russell Band), een poging tot rockabilly doet (de Tom Russell Band) of folk (Kate en Anna McGarrigle), de ondertitel van Blue Highways is The Ultimate Americana Fest, maar country mag ook.
mij=Door Dubbelmono
Er was bij deze zesde editie van het Blue Highways Festival geen hoofdact aan te wijzen. Een groot deel van het publiek kwam ongetwijfeld voor de folk van de Canadese zussen Kate en Anna McGarrigle, maar ook het heropgerichte Son Volt, oervaders van de alt.country, voormalig Green On Red voorman Chuck Prophet en de Tom Russell Band lieten de Grote Zaal vol tot bomvol lopen.
Wellicht tekenend voor de leeftijd en/of bedaagdheid van het publiek was dat er geen gefluit of boegeroep te horen was toen schavuit Tom Russell het podium op liep. Eigenlijk stonden de zussen McGarrigle op het schema, maar hun trein was in botsing gekomen met een koe, zodat er van plek geruild was. Oudgediende Russell stond zelfverzekerd op het podium, maakte grappen, deed een danspas of twee en wist in no time met zijn gewiekste mix van vrijwel alle soorten americana de Grote Zaal van Vredenburg voor zich te winnen, onderwijl strooiend met de namen van zijn helden: Johnny Cash had deze song opgenomen, de volgende had Russell samen met Dave Alvin geschreven en Charles Bukowski was het onderwerp van de song die hij nu ging spelen.
Eerder was de Grote Zaal het terrein van het heropgerichte Son Volt. Mark III, moeten we zeggen, want nadat Jay Farrar de bandleden van het eerste uur niet verder meekreeg na een eenmalige reünie vorig jaar, richtte hij een nieuwe versie op. Het probleem met dit soort legendarische bands is dat de spanning en verwachtingen te hoog zijn om ingelost te worden. Zonder de bagage van Son Volt Mark I of zelfs Mark II was het ongetwijfeld een briljant optreden geweest, nu was het vergeefs wachten op een glimp van de legende en volstaat het met 'geweldig'. De nieuwelingen zijn dan ook geen debutanten, maar speelden eerder met onder andere Calexico, Meat Puppets en Ryan Adams.
Kelly Willis ziet er uit als het vleesgeworden cliché van een countryzangeres en zo zou ze ook geklonken hebben, ware het niet dat ze te kampen had met een fikse verkoudheid. Ze heeft normaliter ongetwijfeld een grootse stem, maar erg spannend klonk het allemaal niet, al gaf een groot deel van het publiek – afgaande op de reacties – mij ongelijk.
De Kleine Zaal van Vredenburg was meestal te klein voor de acts die daar op mochten treden. De diversiteit was even groot als bij de main stage, maar uiteraard was het er veel intiemer en dat hadden sommigen ook nodig. Caroline Herring zong over 'Colorado women' die niet 'your Missippi girl' willen zijn en wist een vol uur te boeien met stoere teksten in eenvoudige liedjes. De briljante small town-songs van Lori McKenna waren later op de avond te horen en bleken het absolute hoogtepunt van de dag. Begeleid door gitarist Mark Erellli en multi-instrumentalist (en ook haar producer) Lorne Entress bezorgde de frele zangeres uit Stoughton, Massachusetts de volledige zaal kippenvel. Tussendoor vertelde ze ontwapenende verhalen over haar kinderen, het dorpje waar ze geboren en opgegroeid is en gaf ze Mark Erelli de ruimte om een van zijn eigen songs te spelen.
Nathan Hamilton deed op zijn akoestische gitaar wat hij doen moest: als ooit Slobberbone zwetend en werkend de zaal op z'n kop zetten met misschien wel de heftigste en in elk geval meest jongehonderige muziek van de dag. Slobberbone heeft er de brui aan gegeven, maar gelukkig hebben we Nathan Hamilton en zijn band No Deal nog.
Er was genoeg keuze op deze aflevering van Blue Highways. Of je nu kwam voor folk, voor rustige of juist intense singer/songwriters, voor furieuze rock van jonge honden of bijna even heftige in country gewortelde rock van oude helden (jammer dat een van hen, Chuck Prophet, veel publiek moest missen omdat hij later geprogrammeerd stond dan de laatste trein) en voor deze ene avond mocht het allemaal americana heten. Of alt.country, of gewoon country.