In de categorie ‘kazige bandnamen’ scoort de punkscene altijd wel redelijk goed. Toppertjes als Guns n’ Wankers, No Use for a Name, Guttermouth of Turbonegro hebben waarschijnlijk nooit de moeite genomen om veel langer dan een minuutje over hun bandnaam na te denken. Toch heb je altijd baas boven baas. Chixdiggit – want daar doel ik op – stopt gelukkig iets meer tijd in het maken van leuke liedjes. Op Pink Razors is het vertrouwde rauwe ska-punk geluid ingewisseld voor een wat toegankelijker geluid. Dertien fijne meezingers van het kaliber dat we de laatste jaren vooral van Green Day gewend zijn. Weinig bijzonders onder de zon, maar zeker leuk voor een zonnige dag. Hooguit de opmerking dat ik 25 minuten toch altijd wel erg weinig waar voor je geld vind; als je dan korte liedjes maakt, plemp er tenminste twintig op je schijfje. Maar ach, wat dan wel weer erg chique is, is de 25 minuten durende toegift waarin de band bij wijze van ‘director’s cut’ liedje voor liedje uitlegt waar de teksten precies vandaan komen en hoe de muziek tot stand is gekomen. Erg vermakelijk, te meer omdat bijna overal wel een noemenswaardige anekdote achter zit. Verhalen over de lokale platenzaak, een chat-liefde, geintjes in de studio; het album wordt tot in detail uitgeplozen en het is daarna des te leuker om de nummers nogmaals te horen met de nieuw opgedane achtergrondinfo in gedachte. Een dergelijke gadget voegt zoveel extra toe aan de muziek dat het eigenlijk eeuwig zonde is dat zoiets geen gebruik is in de muziekindustrie. Al met al zorgen de op de valreep gescoorde bonuspunten dus voor een ruime voldoende.
mij=Bad Taste / Suburban