Dreadlock Pussy – Palm Bridge Rd.

Al die jaren heb ik gedacht dat de genialiteit van megaband Faith No More verscholen zat in de gekte van zanger Mike Patton. Het uit elkaar vallen van de band vond ik in eerste instantie dan ook niet direct problematisch: het solowerkje van Patton dat zou volgen zou de band ongetwijfeld in één klap doen vergeten. Inmiddels wacht ik daar alweer een jaar of acht op en moet ik misschien toch maar eens toegeven dat Patton in zijn eentje simpelweg veel te gestoord is om een écht goed album af te leveren. Toch maar weer eens The Real Thing opzetten dus, en op zoek naar een waardige opvolger. Dreadlock Pussy was een jaar of vier geleden een van de weinige Nederlandse bands die een (klein) graantje mee kon pikken van de heersende nu-metal hype. Nu deze bron alweer een tijdje opgedroogd lijkt te zijn is Dreadlock Pussy terug en wordt uit een heel ander vaatje getapt. Het Faith No More-vaatje that is. Niet de meest voor de hand liggende koerswijzing en daardoor dus op zijn minst interessant. Het valt direct op dat de productie op Palm Bridge Rd. retevet is en dat er ruim baan is gemaakt voor lekker veel freaky geluidjes (trompet!). Veel variatie in de nummers en een bonte verzameling aan muziekstijlen, gefundeerd op een stevig groovende basis; zo goed als Patton & co. is het nog niet maar op sommige momenten wordt er weldegelijk een indrukwekkend hoog niveau gehaald. Nieuwe drummer Jos Roosen laat zich nadrukkelijk gelden en vooral zanger Pat weet de opvallend toegankelijke liedjes op indrukwekkende wijze te dragen. Nu-metal is definitief ten grave gedragen en ik zou liegen als ik zei dat ik daar rouwig om ben.

mij=PIAS