Als je verhuist, raak je dingen kwijt die je pas weer vindt als je ze niet meer nodig hebt. Zojuist ging ik op zoek naar de te bespreken cd van Enon, die ik voor de verhuizing al een paar keer rondjes liet draaien in de cd-speler. Ah, daar is het hoesje. Juist ja, zonder cd. Dat ie ergens moet zijn, weet ik zeker. Dat ik ‘m op dit moment niet kan vinden ook. Maar mijn herinnering laat me niet in de steek: ik weet al wat ik van Lost Marbles and Exploded Evidence vind. Het is namelijk een erg leuk album dat ontstaan is door allerlei alleen te downloaden of moeilijk verkrijgbare liedjes van de afgelopen zes jaar te verzamelen en achter elkaar te zetten. Daardoor verschillen ze, hoewel alles elektronisch, enorm van elkaar. Van melodische bijna-meezingers die aan kracht winnen door de Japanse Toko Yasuda tot de wat noisy nummers waarvan de zang meestal door het mannelijke deel, John Schmersal, ingevuld wordt. Omdat de liedjes niet in chronologische volgorde op de plaat gezet zijn – kenners kennen de ontwikkeling van het project van Schmersal die ooit in zijn eentje begon, toen met twee, drie en daarna weer twee mensen ging spelen – is het geheel plezierig onvoorspelbaar, wanneer je het geluid weet te waarderen. Twee, synth, catchy, maar soms ook donker en somber. Dat is misschien ook nog eens te zien op de bijgeleverde dvd, die ik niet kreeg meegestuurd kreeg bij de promo. Het voordeel daarvan is dat ik ‘m ook niet kwijt kon raken.
mij=Touch & Go / Konkurrent