Go-Betweens – Oceans Apart

Doordat ik in mijn tienerjaren nogal hardnekkig probeerde vooral mijn oren naar de knoppen te helpen met allerhande soorten metal, blijk ik nogal wat leuke (indie-) popbandjes gemist te hebben in die tijd. Gelukkig voor mij gaat er al jaren een golf van reünies in de rondte die er voor zorgt dat ik met terugwerkende kracht alsnog veel van die bandjes ontdek. Voor de lopende golf van reünies kwamen de Go-Betweens al weer bij elkaar. Dat ze ooit met “Streets of Your Town” een popparel afleverden was volkomen langs me heen gegaan. Ik werd op de band van Robert Foester en Grant McLennan geattendeerd doordat hun Friends of Rachel Worth de hemel in geprezen werd in het ondertussen al ter ziele gegane broekzak tijdschrift Torch. En volkomen terecht bleek bij beluistering. Friends… stond vol met intelligente, bijna intellectuele popliedjes. Daaraan is op de derde plaat sinds de reunie, Oceans Apart, weinig veranderd. Openingsnummer “Here Comes The City” haalt niet voor niets Dostojevski aan. In dit venijnige nummer, en later op Oceans Apart gebeurt het me nog een paar keer, moet ik aan Matt Johnson’s The The denken. Maar dan met wel één met een meer akoestische folky insteek. Dat zijn meestal de liedjes waar Foster zingt. McLennan’s stem is minder hard waardoor de toon van de nummers gelijk wat dromeriger en melancholischer van aard wordt. Oceans Apart is wat mij betreft hun beste plaat sinds de heroprichting. En dus ook qua kwaliteit vergelijkbaar met hun werk uit de jaren tachtig. Dat was ook erg goed, weet ik ondertussen.

mij=Tuition / Konkurrent