Een headrush is het gevoel wat je krijgt als je te snel opstaat. Je evenwichtsorganen kunnen je niet bijhouden en om niet om te vallen moet je even stil blijven staan. Ik ben bij het beluisteren van Headrush weliswaar niet van m’n kruk gedonderd, maar ik werd er wel vrolijk van. Het is namelijk een cd vol lekker ouderwetse hardrock in een modern jasje. Dat zegt wat weinig, hè? Okee dan. Het gitaarwerk van Alex de Rosso (ooit even lid van Dokken) doet wat denken aan het stevige werk van Nuno Bettencourt (Extreme) en vooral dat van Chris DeGarmo (ex-Queensrÿche). Dat wil zeggen heldere gitaarpartijen, melodieus en gevarieerd, met zo nu en dan een gillende uithaal of een sprintje op de gitaarhals er tussendoor. Zanger Roberto Tiranti heeft een wat hese stem waarmee hij steeds krachtig blijft klinken. Voeg daarbij de retestrakke ritmesectie en een kristalheldere productie van De Rosso zelf en je hebt een band die bij een vergelijking met het Queensrÿche uit haar succestijd niet eens bang achter de dichtsbijzijnde boom hoeft weg te kruipen. Alleen de in hogere regionen wat typische stem van Tiranti zal sommigen wat afschrikken. Maar ach, voor hetzelfde geld zeg je dat zijn stem zich onderscheidt van de vele andere. Er komen alleen zoveel cd’s uit in dit genre dat het nog even afwachten is of Headrush erin zal slagen voldoende op te vallen. Ik hoop van harte dat het ze gaat lukken, want dit is gewoon een heerlijk plaatje. Met of zonder headrush.
mij=Frontiers /Rough Trade