Het ging ongeveer als volgt: ik vond een recensieexemplaar van I Am Kloot‘s nieuwste boreling in mijn brievenbus. Ik luisterde naar de cd en kwam tot de conclusie dat deze klote klonk. Dan heb ik het over de geluidskwaliteit, het oordeel over de inhoud van de cd kwam later pas. Maar toen ook dat oordeel er was schreef ik een recensie, want dat is wat recensenten immers doen. Ik beklaagde me over de geluidskwaliteit van deze Gods and Monsters. En ik riep iets over wat ik van de liedjes vond. Tot slot stuurde ik mijn recensie op en klaar is Klara. Dacht ik.
Dat was een paar weken geleden. Vandaag strompelde ik door de straten van de stad. Het zonnetje scheen en ik kwam langs mijn favoriete platentoko. Ik staarde door de ruit naar binnen, mijn neus tegen het glas. Ik zag de nieuwe Beck, ik zag Porcupine Tree. En in mijn linkerooghoek zag ik Gods and Monsters liggen. Niks geen kartonnetje maar een mooi hoesje. Mét een extragrateloze dvd. “Niet doen,” zei ik tegen mezelf, “zo goed vond je die cd niet.” Ja, maar wat nou… wat nou als het eens aan het promoexemplaar lag? En die dvd, die is best leuk! Ik liep door. Maar drie minuten later stond ik toch in de winkel en kocht ik de nieuwe I Am Kloot.
Ik rende naar huis. Bezweet stopte ik de cd in mijn cd speler. Ik durfde bijna niet te luisteren. “Godsamme!” brulde ik door het huis. De duiven op mijn balkon vlogen hard weg. Moose schrok wakker. “Godsamme!” brulde ik nog maar eens, “kan ik weer opnieuw beginnen!” Want het productieexemplaar klonk wel goed. Had wel middentonen. En deed wel recht aan mijn voor- en eindversterkers. Helaas bleek mijn eerdere oordeel over de muzikale invulling van het zilveren schijfje wel dezelfde. Gods and Monsters is een leuke cd. Maar ook niet meer dan dat. Want Gods and Monsters komt niet eens meer in de buurt van hun eerste cd, Natural History. Nu was dat voor de tweede cd, I Am Kloot geheten, ook al niet mogelijk, maar toch. Een briljante eerste cd gevolgd door een tweede, iets mindere cd, dat lijkt te horen. Maar dan moet de derde cd wel weer goed zijn. En dat is hij niet. Hij kabbelt voort, klinkt als een herhaling van zetten en nergens lijken de heren zich ook maar enigszins te vernieuwen of zich druk te maken en iets nieuws te proberen. Dat is jammer, dat is zelfs heel jammer. En spijtig, dat ook, want I Am Kloot is live een heel erg leuk bandje. Het zou leuk zijn als ze op deze nieuwe plaat minstens net zo heel erg leuk zouden zijn.
mij=Echo / PIAS
Ik kende I Am Kloot alleen van naam, een vriend raadde mij ze pas aan, dus ik naar de cd-shop hun nieuwe cd kopen. Vond hem zelf erg goed, dus ga meteen morgen even de andere 2 cd’s beluisteren 🙂
Doen Dennis, die eerste is simpelweg briljant.
iedereen is het eens. 🙂
maar ik heb ook wel eens een ander (mooier) kaftje van deze plaat gezien…
Zwart met witte letters bedoel je? Dit is het echte ding hoor.
Ja, die zwart-met-witte is die kutpromo.
Eens zeuren.
“Een briljante eerste cd gevolgd door een tweede, iets mindere cd, dat lijkt te horen. Maar dan moet de derde cd wel weer goed zijn.”
Nu is mijn liefde voor I Am Kloot wat groot maar dat mag mij er niet van weerhouden te melden dat ik denk dat het minder goed uit de verf komen van het derde album van I Am Kloot een gevolg is van het uitbreiden van de muzikale mogelijkheden van de band, de vaardigheid met de instrumenten. Voornamelijk de vaardigheid van de zanger op zijn gitaren en het gebruik van een keyboard door de bassist.
In het enthousiasme en de gedrevenheid is er nog geen tijd geweest om dit in te laten zaken. Zoiets.
Met bescheiden tunnelvisie verwacht ik dat het vierde album wederom briljant is. En sta ik er veertien mei weer.
Tsk. De tweede is net zo goed als de eerste, hoor. (misschien wel iets beter. Haha.) Maar nummer drie valt inderdaad ietwat tegen.