Het gevoel van een kater zonder de dag ervoor ook maar één druppel alcohol te hebben aangeraakt. Een duf hoofd vol watten. Door samengeknepen ogen ziet de wereld er ineens heel anders uit. Schimmen lopen aan mijn raam voorbij. Geluiden die rondom mij ontwaken. In de verte een sirene. Hoeveel tonen was ook alweer een ambulance? Ik sluit de lamellen. Even geen buiten. Ik ontsteek een kaars en ontkurk een fles wijn. Ik rook niet maar veins een sigaret door te zuchten. Ik blader door het stapeltje CD’s dat op tafel ligt, op zoek naar mijn stemming. Ik besluit Last Harbour nog een kans te geven. Ik schenk één glas half vol. Of laat ik het nu half leeg? Geen gezelschap om mee te klinken. Ik luister. Ik analyseer. Nick Cave. Tindersticks. Dirty Three. Low. Lo-Fi. Piano. Gitaar. Donkere stem. Maar vooral die viool! Onverwachts snijdt hij dwars door mijn ziel. Neemt me bij de hand en sleept me mee. Prachtig. Geen analyse meer. Mijn gevoel van eenzaamheid heeft gezelschap gevonden. Voel ik daar een traan op mijn linkerwang? Ik kijk naar de bodem van het lege glas. Ik schenk nog een keertje in. Maar nu tot de rand toe vol. Ik hef het volle glas op de leegte en op slapeloze nachten. Morgen zal mijn kater waarschijnlijk een echte zijn, maar dat kan me op dit moment niks schelen.
mij=Tongue Master / Konkurrent
Die kater zal wel weer de inspiratiebron zijn voor een volgende recensie. 😉