Na een procedure van anderhalve maand ben ik alweer eens op het nippertje afgewezen voor een nieuwe baan, dus echt vrolijk kun je me nu niet noemen. Magellan‘s Symphony for a Misanthrope (Symfonie voor een mensenhater) zou me nu dan ook op het lijf geschreven moeten zijn. De praktijk is totaal anders. Als ik zo zwaar de pest in heb als nu, is het eigenlijk alleen herrie wat ik wil horen. Beukende gitaren, gillende zangers, knallende drums. Magellan is nogal wat anders. Progrock namelijk. Of misschien zelfs progpop want er komt maar een enkele stevige gitaar voorbij (“Doctor Concoctor”). Het grootste deel wordt voortgebracht door akoestische gitaren en keyboards. Zó bombastisch dat producer Jim Steinman of de heren van Yes zich nog eens achter de oren zouden krabben. De composities klinken wel alsof er mee gespeeld is tot het allemaal klopte. Want eerlijk is eerlijk, de composities zijn áf. Geen stukken die te lang doorsukkelen of intrigerende dingetjes die te snel afgebroken worden. Wel volop typische progwendingen, maar zonder dat het geforceerd klinkt. En niet te lang doorsukkelen is een prestatie op zich bij het pronkstuk, “Cranium Reef Suite”. Dit stuk, een soort Asia meets Peter Gabriel, duurt namelijk niet minder dan 18 minuten! Uiteraard, wie niets met progrock heeft is nog voor dit nummer al lang en breed afgehaakt, maar de liefhebber van Asia, Alan Parsons Project en aanverwanten moet oppassen bij dit plaatje niet het hoesje onder te kwijlen. Mijn stemming was er bepaald niet naar, en toch heb ik dit cd’tje niet met een ferme zwaai het raam gefrisbeed. Dat wil wat zeggen…
mij=Inside Out