Het laatste solo-album van Midge Ure dateert alweer uit 2001. Live is een compilatie van opnames gemaakt tijdens de solo-tournee van Ure in 2003, maar het overgrote deel van de nummers op de CD (10 van de 17) stammen uit zijn tijd bij Ultravox. Nog ouder dus! Hierdoor is deze CD voor een oude Ultravox-fan als ondergetekende een feest van herkenning. Maar het is de vraag of deze muziek ook een jongere generatie kan aanspreken. Ik denk van wel. De hele instrumentatie druipt van de electronica, dat terwijl Ultravox wel degelijk een band was met echte gitaren, drums en viool. Hierdoor klinkt een groot deel van hun songs ineens verdacht modern. Een ander element dat sterk vertegenwoordigd was in de muziek van Ultravox was een soort van ‘eurocentrisme’. Bands en vormgevers maakten in de jaren 80 veelvuldig gebruik van de vormgeving, symboliek en talen van het ‘oude’ Europa. De nummers “Vienna”, maar meer nog “New Europeans” en “Fade to grey” (wat Ure mede-componeerde voor Visage) zijn daar goede voorbeelden van. Ook dit is een stijlelement dat vandaag de dag terugkeert in de muziek. Blijft over de in de tachtiger jaren alom aanwezige dreiging van ‘de bom’ die heden vertaald kan worden naar angst voor geweld of terrorisme, waarna je niet anders dan tot de conclusie kan komen dat het hoog tijd wordt dat Ultravox eens flink gesampled of gecoverd moet gaan worden. Een frisse kijk op deze oude muziek zou wonderen kunnen doen, want hoewel Ure op sommige momenten heeft geprobeerd zijn oude nummers een beetje te moderniseren, pakt dat helaas verkeerd uit en onstaat een fout soort euro-trash. Kortom, deze CD is leuk als kennismaking met oudere electronische muziek die vaak onterecht over het hoofd wordt gezien, maar is volkomen overbodig voor dames op leeftijd zoals ik.
mij=Hypertension / Bertus