Motel Mozaïque 2005 Vooraf

‘Je vrienden bij je thuis uitnodigen en ze het mooiste weekend van hun leven bezorgen. Lekker voor hen koken. Samen naar musea gaan en stappen. Ze meenemen naar je favoriete platenzaak, naar je lievelingsplekje in de stad.’ Komend weekend vindt in Rotterdam voor de vijfde keer Motel Mozaïque plaats en de organisatie staat een helder beeld voor ogen: de bezoeker moet zich vooral thuis voelen. Naast een origineel programma, waar muziek, beeld en performance de hoofdrollen vervullen, zullen er gidsen zijn die de bezoekers meenemen naar plekjes in Rotterdam die ze zelf nooit zouden vinden en kunnen de gasten mobiel blijven slapen. Er zitten secundaire voorwaarden aan dit festival die minstens zo belangrijk zijn als de rest. File Under is er voor het eerst bij en blikt alvast vooruit.

mij=Door jnnk
Vrijdag en zaterdag huisvesten de Rotterdamse Schouwburg, Nighttown en TENT alle muzikanten en kunstenaars die geprogrammeerd staan. Het tijdschema doet bij voorbaat mijn hersenen kraken; er zijn maar weinig dingen waar ik niet nieuwsgierig naar ben, wetende dat er zelden voorspelbare acts op MM te zien zijn. Zo zou ik op vrijdagavond van half twaalf tot vijf zonder pardon in de grote zaal van Nighttown kunnen vertoeven omdat daar achtereenvolgens LCD Soundsystem, 2 Many DJ's en Tiga van zich zullen laten horen. Maar benieuwd ben ik naar de muzikanten (performers?) met de naam Wawadadakwa of de performers van Poni, die iets zullen gaan doen dat, als het lijkt op de vorige keer dat ze op MM waren, 'een creatief spervuur op het publiek opent, dat een mix is van heftige performance, snoeiharde techno en punk.' Poni doet het op vrijdag én zaterdag samen met Kate McIntosh, die eerder op de avond solo te zien zal zijn. Zij schijnt ook zo'n geweldige performer te zijn; ze komt uit Nieuw Zeeland, woont in Brussel en houdt zich vooral met danstheater bezig, dat in de festivalkrant wordt omschreven als een theatrale achtbaan die het midden houdt tussen stand-up comedy en een Las Vegas showballet. Eerder op de avond is ook het Engelse duo Lemon Jelly te zien en hoewel hun samplemuziek zich misschien niet zo lijkt te lenen voor het podium, ben ik heel erg benieuwd naar de entourage waar de heren designers vast en zeker de nodige aandacht aan besteed zullen hebben.

Net daarvoor zal de jonge Engelse Patrick Wolf zijn liedjes zingen, die singer-songwriter based zijn, maar de nodige kwinkslagen bevatten waardoor hij hoogstwaarschijnlijk een origineel optreden zal verzorgen dat in de verste verte niet zal lijken op de versies die op Wind in the wires te horen zijn: 'Ik kom met een drummer en dat is het. We doen compleet andere arrangementen. Anders zou ik je hetzelfde geluid verkopen als op de cd. Dat is afzetterij.' En er is nog veel meer, waaronder helaas ook een aantal dingen waarvan ik nu al zeker weet dat ik ze niet zal kunnen gaan zien: Little Barrie, Gabriel Rios, Neco Novellas (een familieband uit de Chopistam in Mozambique), Kelley Stoltz, Riton ('Hot in London now!'), Subtitle, Eni-Less, Matthew Herbert (ook kookspectalel!), Michael Hurley, Antony & The Johnsons, Transformer en Silvia Real (de laatste twee zijn ook op zaterdag aanwezig).

Pff. Echt bijna alles is leuk.
Nadat ik me waarschijnlijk uitgeput gedanst heb en geslapen heb, zou ik de volgende dag om 13.00 alweer ter plekke kunnen zijn om het alleraardigste Applegarden te kunnen gaan zien. Een trio met electronische muziek dat een thuiswedstrijd speelt en de mensen vast weer wakker krijgt. In TENT begint het voor de mensen die mobiel geslapen hebben – in taxi's, campers, caravans, bussen en andere dingen op wielen – al snel weer. En een boel van de acts die ook 's avonds nog te zien zijn, geven 's middags al een voorproefje. Jens Lekman, Gruff Rhys, Khonnor, Six Organs of Admittance, British Sea Power, Jackpot Motel en Subtitle krijgen allen al een vrolijk middaghalfuurtje. Dat is ook een manier om niet al te veel te hoeven missen op een avond die weer barstensvol zit met allerlei spannends. In de grote zaal van Nighttown is het na het dancegeweld van vrijdagavond de beurt aan de gitaarbandjes: British Sea Power, Doves en, verrassend, het Belgische Millionaire, waarvan het debuutalbum een paar jaar geleden met veel gejuich en lof onthaald werd.

Wat mij betreft is zaterdag vooral ook de dag van Joanna Newsom en Nancy Sinatra, die beiden op hun manier weinig introductie behoeven, dunkt me. Ik ga in elk geval naar Nancy luisteren, het zou zomaar kunnen dat Jarvis Cocker stiekem meekomt. Dat heb ik tenminste ergens ooit gelezen; nu kan ik het niet terugvinden. Leuk vind ik het album Talk to the machine van Nid & Sancy – rauw, energiek en origineel -, dus ik ben ook benieuwd naar hun optreden. Jens Lekman wil ik nog een keer zien, en Gruff Rhys eigenlijk ook wel. Moving Units schijnt ook de moeite waard te zijn; ook al punk om op te dansen, en naar eigen zeggen al veel langer bezig met het soort muziek dat nu overal hoog gewaardeerd wordt. Dansen kan ik op zaterdag nog bij Tom Barman, DJ's Rule en de Stylus DJ's (Giel Beelen incluis), terwijl mijn stadsgenoot St. Paul – van The Smiths tot Snoop Dogg – dan al de hele avond mooie liedjes, vooral liedjes in de foyer gedraaid heeft. En dan zijn er nog: The Infadels, Jackman, Khonnor, Six Organs of Admittance, Richard Hawley, White Magic en Efterklang.

Het doorlopend programma in de foyer met toneel, performance en beeld is zowel vrijdag als zaterdag te bewonderen. Motel Mozaïque is een festival waar je alleen maar dingen kunt missen. File Under gaat er het beste van maken. We nemen de tips van de festivalorganisatie ook in overweging en natuurlijk die van u. Wat zou ik volgens u echt moeten zien, omdat u er hier een verslag van wil lezen?
Citaten komen uit de festivalkrant die deel uitmaakt van Live XS van april (jaargang 2, nummer 4)