Porcupine Tree – Deadwing

Alles was had ik in gereedheid gebracht voor mijn missie. De nieuwe cd van Porcupine Tree lag klaar in de speler. Het schoteltje azijn stond op de tafel, het huishoudfolie had ik netjes uitgelegd over het toetsenbord. Ik had het zorgvuldig voorbereid. Ik drukte op play en doopte mijn vingers voorzichtig één voor één in de azijn. Dit zou een heel zuur stukje worden, dat kon niet anders. Het moest en zou er toch een keer van komen dat Steven Wilson een wanproduct af zou gaan leveren? En dit leek me helemaal het moment daarvoor. De tweede plaat onder de paraplu van een grote platenmaatschappij, eerste plaat commercieel gezien niet zo’n succes als her en der verwacht en gehoopt was. Dat moest fout gaan en ik was er klaar voor om Wilson dat eens even haarfijn te gaan mededelen. Terwijl de azijnlucht zich door het vertrek verspreidde, knalde titeltrack “Deadwing” door de kamer en mijn illusie aan diggelen. “Fuck”, mompelde ik zacht, “Het gaat hem weer niet lukken me teleur te stellen.” Achteraf schaamde ik me een beetje voor mijn snode plannen. Ik vond het zelfs een beetje dom en naïef van me om iets slechts te verwachten uit de handen van Wilson. Het enige smetje dat Deadwing kent is namelijk het wat meer ingetogen (en radiovriendelijke en dan ook de single) “Lazarus”. Voor de rest staat Deadwing vol met alleen maar rake spannende rocktracks, waarin Wilson in enkele nummers een opvallende rol voor Opeths Mickael Aekerfeldt (zang) en King Crimsons Andrew Belew (gitaar) heeft toebedacht. Spitzenklasse zeggen Duitsers op zo’n moment geloof ik.

mij=Lava / Warner