Een band met een van de leukste namen in hardrockland ooit, Quiet Riot, was een band in de traditie van Kiss: stadionrock met rockstampers van het zuiverste water. In het begin van de tachtiger jaren waren ze behoorlijk succesvol, maar na die tijd kwam er de klad in. De bassisten Rudy Sarzo en Chuck Wright hielden er een mooie loopbaan aan over als muzikanten op afroepbasis, maar de rest verdween min of meer in de anonimiteit. Dus wat doe je als muzikant in je midlifecrisis wanneer je niets anders blijkt te kunnen of te willen dan muziek maken? Precies, je roept dat bandje waarmee je ooit zo beroemd was weer bij elkaar. Zo ook in het geval van Quiet Riot. Als voorproefje worden er wat oude live- en demo-opnamen afgestoft en op een cd’tje gegooid, om de meningen over de hereniging te peilen voordat je geld gaat uitgeven aan dure studio’s. Live & Rare heten die opnamen hier, uiteraard uit de succesjaren van Metal Health en Condition Critical, met ook hun grootste hit, de Slade-cover “Cum on feel the noize”. De kwaliteit van de opnamen en de productie houden niet over. Het zwaar overstuurde gitaargeluid dat live vast goed klonk, is hier soms ronduit storend. Het wordt bovendien ook pijnlijk duidelijk waarom Quiet Riot nooit een echt grote act geworden is: het ontbreekt in de rockstampers aan elke vorm van inventiviteit en subtiliteit. Leuk for old times’ sake, maar daar blijft het dan ook bij. Die hereniging zie ik dan ook geen enorm succes worden…
mij=Demolition / Bertus