Rosemary's Sons – St. Eleanor's Park

De speakers ergens aan het eind van up-tempo rocker “Little Embarrassing” schallen: ‘The Rock and Rock Hall of Fame proudly presents (…) The hottest band in the World: Rosemary’s Sons. De grote bazen bij Warner, die vorig jaar in al hun wijsheid besloten om Rosemary’s Sons aan de kant te schuiven, zullen er vast geen seconde van wakker liggen. Maar stel je toch eens voor dat de woorden die de stadionspeaker schreeuwt eens bewaarheid worden. Dan zullen ze zich nog wel eens achter de oren krabben. Het zal waarschijnlijk nooit gebeuren, dat weten de zonen zelf ook wel, maar ik vind het wel een aardig geintje van de heren op hun derde plaat St. Eleanor’s Park. Verder hoor ik weinig tot niets terug op St. Eleanor’s Park dat verwijst naar het gedwongen afscheid van Warner. Daar is Rosemary’s Sons volgens mij ook helemaal niet de band naar. En op de een of andere manier vind ik ook dat hun soort van rootsrock zich daar helemaal niet voor leent. Soms denk ik wel eens dat de heren van Rosemary’s Sons in het verkeerde land geboren zijn. Ze maken namelijk van die typische radiovriendelijke rootsrock waarvan ze er in Amerika al teveel hebben. Daar zou St. Eleanor’s Park – hoe goed ook, laat daar geen twijfel over bestaan – waarschijnlijk ook niet boven komen drijven. Wat dat betreft kan ik Warner wel gelijk geven. Rosemary’s Sons zal wel nooit grote speler worden op wereldschaal. Alhoewel, zeg nooit nooit. Maar met een beetje goede wil scoren ze in Nederland echt wel weer een hitje. Net zoals ze dat deden in 2001, samen met de ook aan de kant gezette Ilse deLange deden. Dat zou ook een gepaste beloning zijn voor hun getoonde doorzettingsvermogen.

mij=V2