Onlangs sprak ik een aardige jongen. Hij was de dertig gepasseerd en vond dat hij van zijn leven weinig gebakken had. Hij was met veel bezig geweest, maar had niets afgemaakt. Hij had zich er min of meer bij neergelegd. Dat ik er een andere mening op na hield gezien zijn goede baan en leuke vriendin deed er niet toe. Het was volgens hem zo. Hij wist gewoon nooit wat hij wilde. Je hebt ook bands die niet weten wat ze willen, maar dat zelf niet zien. Neem de mannen van Steel Train die een album uitbrengen met een ruime sortering aan muziekstromingen: rock, alt.country, singer-songwriter, folk, funk en latin. Hun debuutplaat Twilight tales from the prairies of the sun begint met een wel aardig singer-songwriter -achtig nummer. Hierna ontwikkelt de stijl zich door toevoeging van een banjo richting folkrock à la The Proclaimers. Om het na drie nummers bij mij te verpesten door te doen alsof ze Santana zelf zijn. Elk nummer roept zo weer wat anders op. Ik word er echter niet vrolijk van. Veel variatie is er wel, maar nergens stijgt het boven het gemiddelde uit en als totaalalbum zit er geen enkele lijn in. In het begeleidend schrijven staat dat het bijna tot een dubbelalbum was gekomen. Dat lijkt me wel erg veel van het goede. Zevenenvijftig minuten naar dit geval luisteren vond ik al erg genoeg. Ik hoop zelfs dat het nergens meer toe komt of er moet iemand met één goed idee zijn voor een heel album, want slechte muzikanten zijn het niet.
mij=Drive Thru / Suburban