Mijn gedachten dwalen even af als ik de cd uit de envelop haal. Ik kijk naar de vier excentrieke bandleden op de voorkant van het hoesje en het lijkt alsof ik naar een contemporain schilderij kijk dat geschilderd is door iemand die zijn roots in de renaissance heeft liggen: een welhaast klassiek statieportret, waarop enkel de kapsels en een vreemd soort kastje het heden verraden. Verder het fruit van de stillevens, een wat exotische achtergrond en een kitscherige kandelaar op de voorgrond. De intellectueel die een boek leest. De flamboyante, zelfverzekerde huisvriend. De man van stand met de hoed in de hand en de dame… Bij wie zou ze horen? Het gaat hier om de cd van het Hamburgse Stella en ik kan me niet herinneren of ik de naam ooit eerder heb gehoord. Na een dromerig intro, dat nog niet verraadt hoe het album verder zal gaan, blijkt dat het hier om een kruising gaat tussen the B-52’s en Girls Aloud, maar ook tussen de schoolbandpop van The Donnas en de wat mindere goden van de glamelectro, zelfs in de wat rustiger nummers, waar nóg meer stijlen voorbij komen. Toch lijkt Stella niet zomaar een bandje. De teksten zijn behoorlijk geëngageerd (‘Politics. That old rotten hat! My ancestors did better than that’) en ook een metatekst over de popmuziek ontbreekt niet. In “Goodbye popkids” wordt een archetypische commerciële producer aangesproken die zonder bezieling kinderen muziek dwingt te maken (denk Idols). ‘So it’s me against the pop kids, I don’t care about the bad tunes’ en even later ‘You think you know how to begin and how to make me sing. So I’m pretending to sing.’ Jammer dat deze pretenties het niet redden. ‘t Is allemaal heel aardig, maar niet meer dan gemiddeld en daarmee is het idee beter dan de uitvoering die veel te veel uitersten kent.
mij=Lado / Konkurrent