Mijn vader en ik hadden het vroeger regelmatig aan de stok als het over muziek ging. Hij wilde klassieke muziek horen, ik ging voor de elektrische gitaren. In de loop der jaren zijn we wel een beetje naar elkaar toe gegroeid. Ik luister meer naar klassiek, hij luistert tegenwoordig ook wel eens naar popmuziek en we vinden elkaar af en toe zelfs halverwege. Wat dat betreft hadden we de nieuwe cd van Steve Hackett, Metamorpheus, samen kunnen bespreken. Hierop tapt Hackett uit een heel ander vaatje dan op zijn sterke laatste album To Watch The Storms. Niets geen diverse symfonische rock hier, wel een klassiek symfonisch album. In vijftien nummers vertelt de akoestische gitaar van Hackett het verhaal van de mythologische zanger en luitspeler Orpheus. U weet wel, die Godenzoon die zelfs dieren, bomen en bergen aantrok als hij ging spelen. Nu is Hackett ook een fenomenale bezweerder van de snaren, en dat etaleert hij op Metamorpheus ook uitvoerig. Of hij dezelfde gaven bezit als Orpheus waag ik te betwijfelen. Mij brengen de muziekstukken die hij onder begeleiding van The Underworld Orchestra brengt in ieder geval niet in vervoering. Anderen zullen het romantisch en intiem noemen, ik vind het veilig en tam en sukkel er zowat bij in slaap. Daar verandert een wat meer up-tempo nummer als “Under The World” weinig aan. Wat dat betreft hoor ik in ieder geval Hackett liever zoals op To Watch The Storms. Voor de zekerheid heb ik vader Storm ook nog even naar zijn mening gevraagd. Hij dacht er net zo over.
mij=Inside Out / Suburban
Morpheus dus 🙂
Helaas wel ja.