Je ziet het niet zo heel vaak. Een Amerikaans bandje dat in eigen land over het hoofd gezien wordt en in Engeland de hemel in geprezen wordt. The National gebeurde het met alle albums en ep’s die ze tot nu toe uitgebracht hebben. En ik weet vrij zeker dat hierin met het nieuwe album Alligator weinig verandering zal komen. Alligator is minstens zo goed als het vorige album Sad Songs For Dirty Lovers en de vorig jaar verschenen EP Cherry Tree. Tijdens het draaien van hun nieuwe album Alligator moet ik naast Tindersticks en Nick Cave nogal vaak denken aan At The Close Of Every Day. Dat komt niet alleen door de af en toe bijna fluisterende bariton van zanger Matt Berning die je de niet al te opbeurende teksten toezingt. Ook het gitaarwerk en het in de mix ver naar voren staande en dus gelijk opvallende drumwerk van Bryan Devendorf zorgen hiervoor. De liedjes zijn wat minder kaal dan die van ATCLOED en af en toe (in “Abel” bijvoorbeeld) een stuk harder, maar worden overal omgeven door een soort van mystieke waas. Zo’n bandje waarvan je maar niet scherp op je netvlies krijgt waar ze nou naartoe willen met hun muziek, dat intrigeert mij wel. En volgens mij is dat wat maakt dat de Engelsen weglopen met The National en de Amerikanen ze links laten liggen, al is dat wat mij betreft volkomen onterecht en daar moet hoognodig verandering in komen.
mij=Beggars / V2