Het is altijd een risico om namen van andere bands op je promo te zetten als referentiekader. Dan krijg je van die recensenten die wel eens teleurgesteld kunnen zijn omdat ze die namen niet duidelijk genoeg terughoren. Ik ken het probleem vanuit mijn rol als muzikant, maar het doemt nu ook op als ik de namen lees op deze Ticonderoga-CD. Pinback, Tortoise, Sebadoh en Swell. Ga dat maar eens waar maken. Dat doen deze drie heren dan ook niet. Gelukkig proberen ze het zelfs niet eens. Wat ze wel doen is losjes gearrangeerde luisterliedjes opnemen in hun eigen huiskamer en deze via het schier onuitspreekbare label 54*40 or Fight! aan de man brengen. Het ruimtelijke warme geluid doet aan Rachel’s denken en de inbreng van blazers en accordeon geven de liedjes soms de gloed van Calexico of de ambiance van een willekeurige Canadese post-rock-band. Maar de liedjes
van Ticonderoga zelf missen helaas nog de kwaliteiten die de aangehaalde referenties (Pinback, Sebadoh en Pavement) boven het maaiveld uit deden steken. Een geslaagde combinatie maken van liedje en sfeerstukken gaat de heren overigens wel prima af: het einde van bijvoorbeeld “All the Proud Dead” is prachtig. Drums en gitaren zinken opeens weg en maken plaats voor een subtiele reprise met klarinet en kontrabas. Op zulke momenten merk je het muzikale vernuft van de multi-instrumentale bandleden en besef je dat er met kleine verbeteringen er de volgende keer een ijzersterk album in gaat zitten.
mij=54*40 or Fight! / Conspiracy