Vitalic

In 2002 zette Soulwax twee minuten van het Vitalic-nummer “La Rock” op hun 2 Many DJ’s-mixalbum, omschreef het op hun site als ‘some sort of metal-house from France, proof that dance music can be quite rock’n roll’ en sloot het Werchter 2002-festival af met een allesverzengende remix van tien minuten. De legende was geboren. Maar het debuutalbum van Vitalic, alias Pascal Arbez, moest wachten tot april 2005. File Under spreekt Vitalic in Amsterdam, over nepmuziek, Björk, Daft Punk, een cursus tot piloot en over de ballen van Laurent Garnier.

mij=Door Stonehead
Pascal Arbez is een aardige vent, geïnteresseerd en joviaal, en hij lijkt qua uiterlijk wel een beetje op Mylo. Hij heeft een donkere stem en bestelt bedachtzaam een extra wijntje bij de ober. Ook ik spreek de ober – zonder dat ik het door heb – in het Engels aan. Arbez staat paf. Die ober is toch ook Nederlands? Waarom praat ik dan Engels? Mooi cultuurverschil tussen Nederlanders en Fransen.
Je bent Soulwax zeker wel dankbaar?
Vanwege hun mixalbum? Ja, veel mensen vragen me ernaar. Maar er stonden zoveel goede dingen op, van zoveel verschillende artiesten. Ik vond “Danger! Danger! High Voltage!” van Electric Six ook erg goed.
Je kiest zelf waar je live optreedt?
Er komen veel aanvragen. Ik ben erg veel in Barcelona geweest dit jaar, binnenkort wil ik echt eens naar Zuid-Amerika. Clubs zijn het leukst, maar ik doe ook festivals in de zomer, in Spanje, Frankrijk, Belgie, de UK, en Japan. Nee, geen Nederlandse festivals dit jaar. Ik sta wel op Pukkelpop en Dour. Thuisblijven is ook maar saai. Aan de andere kant krijg ik vrij snel heimwee na tien dagen, dus daar zoek ik een balans in. Sommige mensen vinden reizen maar niks, Dat begrijp ik niet. Het is zo cool om nieuwe mensen tegen te komen, nieuwe wijn te drinken, nieuw voedsel, de straten te bekijken, zoveel dingen te doen. Verder zijn gigs gewoon gigs en clubs gewoon clubs, al is het publiek overal anders en heb je veel verschillende scenes. Maar dit is wat ik altijd al wilde doen, dus ik mag niet klagen.
Bij “My Friend Dario” hoort een opvallende clip. Wat zit daar achter?
De regisseur viel het op dat in het hele nummer geen echte gitaar zit, geen echte zanger, eigenlijk is het complete nepmuziek. Daarom wilde hij het overdoen met een luchtgitarist, een nepzangeres, danseressen… Een beetje cheesy, maar dat was het hele idee. Er zijn vast technopuristen die de clip daarom haten, omdat het niet serieus is en teveel op MTV gericht. Maar ik vond het leuk. MTV heeft wel geëist dat we een aangepaste versie zouden maken. Ze waren bang dat de stroboscoopeffecten epileptische aanvallen zouden kunnen veroorzaken. De versie op de website is de echte. Ik speel wel mee in de clip, ik ben degene die staat, een soort meubilair dat niet beweegt (grijnst). Tijdens het vuurwerk sta ik aan de rechterkant.
Die video heeft zelfs op GeenStijl gestaan, de grootste Nederlandse weblog.
Oh, geen probleem mee. Ook met mp3's niet. Het is wel goed dat muziek op die manier heel snel kan circuleren. Aan de andere kant wil ik onverwachte dingen doen, mensen verrassen. Dat is juist het punt, ook live als je echt contact met mensen hebt, je moet blijven verrassen. Als mensen al van tevoren weten wat ik ga doen kan dat niet meer.

Jarenlang waren “Poney” en “La Rock” alleen op vinyl te krijgen.
Ik wilde die tracks op het album per se erbij hebben. Het heeft een 'best of' aspect, het is handig en als ik ze nu niet op cd zou uitbrengen, zou het misschien nog wel vijf tot tien jaar duren. Het kwam goed uit. Ik wist precies wat voor album ik wilde maken, er bleven maar een of twee extra nummers over. Het was niet moeilijk om de tracks te kiezen. Wel om ze ordenen, zodat je vaker naar de cd kunt luisteren zonder moe te worden. Daarom staat van “Fanfares” ook de oorspronkelijke korte versie en niet de lange vinylversie. Daar is het ook te zwaar voor, vind ik.
Je kruist in een track bijvoorbeeld techno met polka.
Ja, hele traditionele muziek, populaire muziek, die zelfs je ouders of grootouders kennen. Het leek me een fris idee. Het hoort bij mijn invloeden, ook de Franse, het spelen in fanfares… En anders hoor je ook maar nergens polka in techno-albums (grijnst). “Trahison” is echt Franse muziek. Ik heb dat nummer gemaakt zonder erover na te denken, en opeens was het af. Het is bijna seventies-muziek. Ken je de soundtrack van A Clockwork Orange? Die is gemaakt door Wendy Carlos, een transseksueel die nu dood is. Dat is een redoing van klassieke muziek, fris, cheesy, krachtig en underground tegelijk, en je kunt erop dansen. Ludwig von Beethoven op synthesizers, zeg maar. Dat is ook het idee achter “Trahison” of “Polkamatic”.
Ben je niet bezorgd dat 'softe' radiostations je muziek niet spelen?
Ik ben niet zo radiogeobsedeerd als sommige platenmaatschappijen. Er zijn zoveel voorbeelden van dance die doorbreekt zonder de radio. Björk komt nooit op de radio. Massive Attack ook niet. “La Rock” trouwens ook niet. Maar ik vind het cool hoor, als mijn plaat op de radio komt.
Je tweede album zou een stuk poppier kunnen worden, net als Fischerspooner of Daft Punk gedaan hebben.
Geen idee. Ik heb wat ideeën over het volgende album, maar ik ben niet klaar voor popmuziek. Ik ga geen popmuziek doen als Vitalic. Ik produceer wat zijprojecten voor Gigolo, zoals The Silurs, met een erg goede zangeres. Dat komt nog op een album. Dat wordt wat meer poppy.
Daft Punk doet trouwens geen interviews. Wat vind je daarvan?
Van het album? Of het concept? As people, they are very cool. Ja, ik heb ze ontmoet. Ze zijn interessant, een belangrijke invloed voor me, zelfs al vind ik niet al hun nummers even goed. Maar hun hele concept is erg goed, ze zijn consistent over langere tijd, ze hebben niet gelogen en ze zullen dat niet doen. Dat is het wel zo ongeveer. Gisteren in Parijs deed ik ook wat interviews voor de radio. Een van de interviewers was erg volhardend, dat het laatste album van Daft Punk zo ontzettend slecht was, en iemand anders vond het juist weer zo goed… Ik heb er een hekel aan als mensen een vergelijking maken tussen mij en Daft Punk. Ik ben Daft Punk niet, ik zal het niet zijn. Different music, different people, different concept. Dus ik heb maar gewoon op de radio gezegd dat ondanks wat journalisten zeggen, people choose on the end. Ik heb de cd gewoon gekocht. Hij staat ook op nummer drie in de Franse verkooplijsten. Dus je kunt nog zoveel stomme dingen schrijven of zeggen op de radio, maar dat interesseert de mensen toch niet. Ik doe promotie omdat mensen erin geïnteresseerd zijn, ik vind het leuk om over mijn muziek te vertellen. Er is een limiet aan de power of the press.
Etienne de Crecy doet tegenwoordig remixes voor popartiesten. Had je dat verwacht?
Ik heb de remix voor Moby gehoord. En ook die op Turbo, van… shit… iets van Tiga van een maand terug, een soort disco-cool. Maar er gebeurt tenminste weer iets met Franse muzikanten, zoals Björk die met mij contact opneemt,” [Vitalic heeft onlangs “Who Is It” geremixed – SH], “of Moby voor Etienne de Crecy. Soms regelen platenmaatschappijen iets en soms is het echt belangstelling van een artiest zelf die om een remix vraagt. Verrassend. Ik dacht dat techno een heel smal muziekgebiedje was. Er zijn wel supermegasterren als Tiesto of Aphex, maar de underground… Feitelijk is er niet zoveel afstand tussen Björk en Vitalic, wat ik zes maanden terug nooit verwacht had. Van Björk's album Medulla zijn er drie tracks die ik echt goed vind. In een ervan zingt ze in haar moedertaal, als traditionele muziek. Bijzonder goed. Ik wilde het remixen, maar het werd te gecompliceerd, dus ik gaf het op. Maar het album is prachtig, en ook sterk gebaseerd op technologie. Je kunt het horen, de manier waarop ze met de songs werkt, en met haar stem en de song. Het is iets moeilijks en persoonlijks. Misschien zullen de mensen Medulla over tien jaar beter begrijpen.
Nog zo'n recent 'persoonlijk' album is Laurent Garnier's The Cloud Making Machine.
Geen favoriet van me, maar ook niet slecht. Er staat een rocknummer op, “I'm Waiting For My Plane”, dat echt klinkt als electroclash, echt als AC/DC en echt als The Rapture… eigenlijk is het rock zonder ballen. Als je dan toch besluit rock te doen, geef het dan ballen en zweet en vocht… Nu is het net soft rock, het lijkt op “I Wanna Be Your Dog” van de Stooges. (Hij neuriet de melodie.) Echt precies hetzelfde. Rock gaat over ruwheid, harde muziek. Neem dan LCD Soundsystem. Die man is cool en soft en vriendelijk en slim, maar in zijn muziek is hij grof, gemeen, kleddernat, hij rockt en punkt en het heeft gewoon ballen.
Ken je Mylo?
Die kwam ik vorige week in Zwitserland tegen. We hebben een hoop lol gehad. He is a really cool guy. Ik ben geïnteresseerd in zijn muziek, hij in de mijne. We brachten samen de nacht in een club door, dat was like banging.
Wat doe je zoal nog meer buiten de muziek?
Ik ben bezig met een opleiding tot piloot. Ik leer hoe je een model engine plane bestuurt. Kost wel veel tijd… Een dure hobby ook, maar het is niet zo duur als een zwembad… (lacht). Het is echt een passie, en daar moet je een middel voor vinden. En zo duur is het niet, vergelijk het met leren rijden in een auto. Het duurt een stuk langer, verder is het dezelfde prijs. Ik ben nu een jaar bezig, maar een maand terug tijdelijk gestopt om voor de promotie van het album en de livetour. Ik hoop dat ik mijn diploma deze zomer haal.