Whitey was vooral verbaasd dat iemand een track van hem op een verzamelcd opmerkte en de aandacht opeens, na jarenlang zeuren, wél kwam, zo zegt hij in het interview dat wij eerder met hem hadden. Daar waar LCD Soundsystem volgens velen faalde een album te produceren dat recht deed aan de kracht van de singles, maakte Whitey een album dat in zijn totaliteit meer biedt dan alleen de negen tracks die erop te vinden zijn. Dat maakt hij zelf duidelijk in de vormgeving door tussen de tracktitels plusjes (+) te zetten en als uitkomst (=) de albumtitel nog eens te herhalen. Ook Whitey zit in de hoek waar de dance en rock samenkomt, maar hoeft niet met elk lied apart te scoren. De negen tracks die hij heeft opgenomen verwijzen naar elkaar, verwijderen zich van elkaar en komen op andere momenten weer samen; ze verstillen en nemen weer in volume en intensiteit toe. Het geheel overweldigt, zonder dat het per se hard moet en laat me een beetje verward achter. Waarom is de opkomst van Whitey langs me heen gegaan, waardoor ik het concert in Nijmegen heb gemist? Waarom is het de jongen van de platenzaak die me op de briljantie van dit album moet wijzen? Wat zorgt ervoor dat ik keer op keer op play blijf drukken? Het is de genoemde combinatie die tot in de kleinste details heel erg goed is uitgewerkt, met het hoogtepunt, “Can’t go out, can’t stay in”, precies in het midden van het album.
mij=1234 / PIAS