Het zal ergens in het jaar tweeduizend geweest zijn dat ik voor het eerst haar stem hoorde. Een vriend van me had een nieuwe cd gekocht en de nummers die op die cd staan grepen me bij mijn keel. Bachelor No.2 was dan ook de eerste cd van Aimee Mann die ik helemaal grijs draaide. Ik was niet de enige die onder de indruk was. Ene Paul Thomas Anderson, de held, was minstens net zo onder de indruk en besloot een hele film te maken die geïnspireerd was op haar meesterwerkje. Die film, Magnolia, wordt gedragen door de nummers van Aimee, op enig moment spreken de acteurs zelfs letterlijk haar songteksten uit. Bachelor No.2 bleef ik draaien, net zoals dat ik Magnolia bleef kijken. En toen was daar Lost in Space. Op de een of andere manier was Aimee iets kwijtgeraakt waarmee ze me eerder zo geraakt had, want de plaat heeft me nooit heel erg kunnen bekoren. Het hele persoonlijke leek weg te zijn, het leek allemaal wat vlak. En dan is daar nu The Forgotten Arm. Op deze nieuwe cd neemt Aimee ons mee naar de Verenigde Staten waar John en Caroline rondreizen. Aimee zingt over de ups en downs die het stel doormaakt, over hun relatie en over het land. Maar eigenlijk, zo betrap ik mezelf, kan het me niet schelen waarover ze zingt. Want ze klinkt weer zoals ik van haar gewend was, ze lijkt weer energie te hebben en haar “drive” teruggevonden te hebben. The Forgotten Arm is de plaat die Lost in Space had moeten zijn.
mij=SuperEgo / V2 Music