Albert Hammond – Revolution of the Heart

Prikkie doet de ouwelullenrock, dit is in elk geval half dat, zo moet de Chef Distributie van File Under gedacht hebben. Typecasting noemen ze dat in de filmwereld. Nou ja, ik ben een van de weinige FU’ers die deze artiest zelfs maar kènt waarschijnlijk. Ooit was hij een wereldster en gelauwerd songschrijver, nu is hij “de pa van” die ook iets in de muziek doet. Albert Hammond is zijn naam. En ja, zijn zoon heet ook zo en speelt in The Strokes. Maar deze Albert Hammond had zijn eerste hit in 1972, scoorde wereldhits met nummers als “I’m a train” en “The free electric band” en componeerde (mee aan) nummers voor The Hollies, Tom Jones en Roy Orbison. Hij zorgde zelfs voor een kortstondige opleving van de carrière van Albert West (tja…) met het duet “Give a little love”. Hammond werd bekend door goed gezongen, vrolijke nummers, met vooral akoestische gitaren en altijd voorzien van hele goede melodieën. Revolution of the Heart moet nog steeds in die hoek geplaatst worden. Vergelijk het met het solowerk van George Harrison en Tom Petty. Sterke melodieën, misschien iets melancholischer van toon dan zijn bekendste nummers, maar nog steeds songs die je meteen bijblijven. De teksten zijn het minst sterke punt van deze plaat, omdat ze vaak het niveau van rijmelarij niet veel overstijgen, midnight/moonlight, end of a gun/nowhere to run, dat werk. Maar de muziek waarin het verpakt zit verraadt wel vele jaren vakmanschap. Fans van zoonlief zullen er niet warm of koud van worden, hun vaders wel. Ik zit daar, ook qua leeftijd, ergens tussenin. Best aangenaam, maar ik rol niet van m’n stoel…

mij=SPV / Rough Trade