Als de postbode langs geweest is, is er altijd een hevige strijd tussen Storm Jr. en mij. Wie het eerst bij de brievenbus is, graait de post en probeert de ander ver van wat er in de bus viel te houden. Jr. kijkt altijd gelijk of er postzegels opzitten. Die bewaart hij voor opa. Hoe onbenullig ze ook zijn. De enveloppen gevuld met cd’s zijn zijn volgende doel. Vindt ‘ie prachtig, alle hoezen bekijken en vooral ook de boel door elkaar gooien . Afgelopen woensdag lette ik blijkbaar even niet goed op toen ‘s middags de postbode zwoegend – leuk joh, een muzieksite in je wijk! – langs kwam en zijn ongenoegen in de brievenbus stortte. Blijkbaar hoorde Jr. het wel en werkte gezellig zijn bovengenoemde routine af. Ik was naar binnen gelopen, omdat ik vond dat hij wel erg lang deed over zijn toiletbezoek. Nu kan hij nog niet erg goed lezen, niet gek natuurlijk als je drie bent, maar letters herkennen kan hij wel. “Papa, papa, mijn naam staat op de cd!” Ik moest grinniken. Triomfantelijk stond het kleine zandmonstertje met de nieuwe cd van Ben Folds te zwaaien. Ben Folds kon toch al weinig fout doen bij me, dit maakte hem zo ongeveer onschendbaar. Jr. wilde ook gelijk de muziek horen, zo gaat dat. Dus zo zaten we op de bank samen te luisteren naar de mooie pianoliedjes van Folds. Jr. bleef – zowaar – stil zitten en genoot zichtbaar van Folds. Een liedje voor zijn dochter, een liedje voor Elliott Smith en twee bijna jazzy liedjes. Eigenlijk zijn het allemaal liedjes voor Jr. en mij, want Silverman, dat lijkt toch wel verdomd veel op onze achternaam. Ben Folds is een held.
mij=Epic / Sony