Joh, een plaatje met VandenBerg-trommelaar Jos Zoomer en bassist-van-veel Barend Courbois? Dat wil ik wel even horen, ja! Duitse band? Echt waar joh?
Huh, met Marc Storace van die Zwitserse AC/DC-kloon Krokus als zanger? Nou jáá zeg!
Het wat vermoeid ogende tweetal op de achterkant is de basis van Biss: gitarist Doc Heyne en de nieuwe zanger Marc Storace. Gelukkig klinkt de muziek niet zo vermoeid. Helemaal niet, zelfs. Het is geen Teutoonse marsmetal of immer-geradeaus-metal. Het is goede traditionele hardrock, van een viertal heren dat alles al heeft meegemaakt en zich niet meer gek laat maken. Het resultaat: tien songs waarmee Biss de muziekwereld niet op zijn grondvesten zal laten schudden, maar die de kritiek ruimschoots kunnen doorstaan. Storace is gezegend met een nasale stem als die van Saxon-sirene Biff Byford en zo’n stem moet je liggen. Storace weet waar zijn beperkingen liggen en haalt uit zijn stem wat er uit te halen is. Voor de typische jaren-tachtig-hardrock van Biss werkt dat prima. Over de ritmetandem Zoomer/Courbois hoeft ook niemand zich zorgen te maken. Doc Heyne legt steeds een lekker stevige gitaarbasis en weet ook nog een leuk potje te soleren. Als je tegen iemand zegt dat dit daadwerkelijk een twintig jaar oude plaat is, zal het zo van je aangenomen worden. Deze mannen maakten twintig jaar geleden deze muziek omdat ze dat het leukst vonden en daar is niets aan veranderd. Daarmee is deze cd zo origineel als een vrijgezellenfeest op het Leidseplein, maar wel leuk.
mij=AOR Heaven