Velvet Underground, Velvet Underground, Velvet Underground: op de dreun waarmee je die naam steeds maar weer kunt herhalen zijn de liedjes van Black Lipstick gebouwd. Monotoon voortdenderende Moe Tucker-drums ondersteunen de droge voordracht van zanger Philip Neimeyer. Behalve het complete werk van de Velvet Underground (en wellicht de soloplaten van Lou Reed waar Philip Neimeyer zijn manier van zingen van heeft afgekeken), hebben ze ongetwijfeld ook de beide Nuggets-boxen in de kast staan, direct naast de platen van Pavement en Sonic Youth. Opener “B.O.B. F.O.S.S.E”. van Black Lipstick‘s tweede full-length Sincerely gebruikt een typische Velvet Underground-drumbeat waarover het dreinerige zangwerk van een freakbeatband klinkt, terwijl “Throw Some Money At It” gepikt lijkt van een Sonic Youth-track. Voor originaliteit hoef je niet bij Black Lipstick te zijn, noch voor memorabele melodieën en hip zijn ze ook al niet. Blijkbaar hebben ze dat zelf ook door, want net voordat je je afvraagt wat er nou zo aardig aan deze plaat is, is ‘ie afgelopen, klokkend op de mooie ouderwetse LP-tijd van net geen veertig minuten. Te kort om te vervelen en lang genoeg om je op het idee te brengen de bronnen van Black Lipstick weer eens te gaan draaien. En dan maar zoeken welke Pavement-track de blauwdruk vormde voor bijvoorbeeld “Viva Max”. Ik zou toch zweren dat.
mij=Glitterhouse / Munich