Als muziek- en eveneens filmliefhebber heb ik ooit gekozen voor een 5.1 opstelling. Die .1 heb ik alleen nog niet zo lang. Door de houten vloer van mijn woning ben ik altijd wat huiverig geweest voor de reactie van de benedenbuurman als ik een subwoofer in gebruik zou nemen. Mijn collega echter, ging richting onze oosterburen om voor zichzelf en nog wat anderen een buitenkansje binnen te slepen en vroeg of ik ook interesse had. Geprikkeld door het predikaat ‘prijstip’ in een vooraanstaand Duits blad ben ik toch gezwicht en heb ook ik sinds twee weken een wat fors uitgevallen luchtverplaatser in mijn huiskamer staan. Een cd die eveneens via de oostgrens in mijn bezit is gekomen, het titelloze debuut van Cloudscape, maakt sindsdien overuren in de cd-speler. De klanken van dit Zweedse gezelschap zijn namelijk niet alleen verwerkt in een spatzuivere productie, maar zijn ook nog eens van een hoogwaardige kwaliteit. De muzikale basis wordt gevormd door progressieve metal met daarbij de nodige symfonische en power invloeden. Denk daarbij vooral aan het progressieve van Evergrey, de power van Masterplan en het symfonische van Queensryche. Niets ten nadele van de andere uitstekend musicerende bandleden, maar zanger Micheal Andersson maakt met zijn juwelen stem toch de meeste indruk op me. Zo af en toe doet hij mij zelfs een beetje aan Geoff Tate denken en dat is zeker een compliment. Het begint zo langzamerhand echt tijd voor een voorlopig jaarlijstje te worden. Ik heb er in ieder geval een kandidaat bij.
mij=AOR Heaven / Bertus