Het was zo ongeveer mijn derde Lowlands. Mijn mond viel nog verder van verbazing open dan die van de goede vriend van mij die naast me naar Cooper stond te kijken. Op een totaal onmogelijk ritme stonden twee heren gebroederlijk naast elkaar op en neer te stuiteren op het podium. Die cd moest ik dus hebben. Het bleek het nummer Mosquito te zijn van hun tweede cd getiteld No. 2. Destijds woonde ik Den Haag hetgeen bij deze band aardig toepasselijk is. Drie Friezen die al jaren in de Hofstad hun ding doen. Zo lang zelfs al dat de openingszin zelfs Haags klinkt: ‘Make me fear borders, let me stay undâh’. Altijd goed voor een glimlach. Aanstekelijke muziek ook. Vrolijke punkrock met her en der een klein uitstapje naar wat poppier (The Police) en wat metaalachtige (Helmet) richtingen. Recent kwam hun vierde creatie Makes Tomorrow Alright uit. In negen jaar tijd drie cd’s uitbrengen klinkt niet erg productief, maar Bertus de Blaauw, René van der Zee en Eddy van den Bos zijn dan ook druk met allerlei andere bezigheden. Dezelfde Friezen, dezelfde soort muziek, dezelfde vrolijkheid. Meer van hetzelfde dus? Nee en ja. Ditmaal een andere (roemruchte) producer en ander (roemrucht) label. Jammer genoeg zijn de uitstapjes die de voorgangers net dat beetje extra gaven haast verdwenen, maar nog steeds is Cooper goed om bij te stuiteren met een glimlach om je mond. Terwijl ondergetekende nauwelijks punkrock in de kast heeft staan kan je toch stellen dat Cooper Makes Tomorrow Alright.
mij=Kung Fu / Suburban