Ik heb weer een hoop geleerd. Dat Dorothy Gale eigenlijk helemaal niet zo’n lief meiske maar een pretentieus anarchistisch punkertje was. En die yellow-brick-road, dat was dus gewoon de Route ’66 waarover ze in een afgetrapt bloembeschilderd busje samen met haar bonte verzameling muzikanten door de Verenigde Staten van Amerika kachelde. Dikke zwarte rookpluimen kuchte het vehikel uit z’n knalpijp. En boven het gereutel van het stervende motorwerk uit claxonneerde de Tinnen Man met al zijn macht alsof het een lieve lust was. Een atonale kakofonie om gek van te worden. De Bange Leeuw gromde nog eens. Ging met zijn klauw door zijn samengeklitte manen, schraapte zijn keel en brulde zijn grote afschuw over alles wat hij gedurende deze reis had geobserveerd. Toto jankte en Dorothy zong. Een mooi liedje over het groenere gras, daar ergens over de regenboog. Daar waar alles wat groeien kon, daadwerkelijk nog ongeremd groeide richting de hemelsblauwe lucht en niet in de kiem werd gesmoord. En ‘s nachts was er een maan met veel sterren. Als er eentje valt mag je een wens doen. Een wens die ons een stapje dichter brengt bij die Betere Wereld. En zo brachten ze samen met de Tinnen Man en de Bange Leeuw een indrukwekkend schouwspel waar je bij had moeten zijn om het te geloven. Ik was erbij. Ik vond het maar stom. Ik was van stro en ik had geen hart. Zou dat de reden zijn geweest waarom het mij nergens wist te raken?
mij=Babel / Konkurrent
hahahahaha