Dirty Projectors – The Getty Address

Als ik het goed begrepen heb, is een ‘glitch’ zoiets als een digitaal ongelukje. Een electronisch signaal dat optreedt als een storing. Door signalen zo te manipuleren dat er in meer of mindere mate constante ‘glitches’ optreden, kun je muziek maken – misschien moet je zeggen: veroorzaken – die je ‘glitch music’ zou kunnen noemen. Dave Longstreth, de man achter Dirty Projectors, heeft met The Getty Address zelfs een ‘glitch opera’ willen maken. Hiervoor heeft hij muziek van The Eagles genomen, in stukken geknipt en vervolgens, digitaal bewerkt, deze stukken weer aan elkaar geplakt. Twee jaar heeft het gekost en met meer dan vijfentwintig mensen is er aan gewerkt. Resultaat: tot onherkenbare soundscapes vervormde Eagles-tracks waar een vrouwenkoor, de stem van Dave Longstreth, een handvol cello’s en een septet blazers overheen geplakt zijn. Volgens de liner notes gaat het én over ‘the conflict of Hernann Cortes and the Aztecs in 1519-1521, the virtualization of wilderness on a completely circumscribed globe, dirty projection, and love cerebral and spiritual’ én over Don Henley van The Eagles, ongetwijfeld met een link naar The Gettysburg Adress. Hoe dat precies of zelfs maar ongeveer in elkaar zit zou ik niet weten. Want hoe lullig het ook is om twee jaar werk in de korte tijd dat het kost om dit stuk te schrijven de grond in te boren, feit is dat The Getty Address een praktisch onbeluisterbare CD is geworden. In het beste geval lijken de toegevoegde zangpartijen van Dave Longstreth op het wiebelige stemgeluid van Flaming Lips-voorman Wayne Coyne, maar in het slechtste geval zijn het irritante geluidsexperimenten die zelfs voorbij het positief bedoelde eufemisme ‘interessant’ gaan. Als er iemand is die wel chocola van deze plaat kan maken: meld het in de reactiebox.

mij=Western Vinyl / Konkurrent