Ik had altijd verwacht dat Nilsson groot zou worden. In Nederland. Die band had het goed voor elkaar vond ik. Sterke liedjes, goede bezetting en een kei van een frontvrouw. Ergens ging het mis blijkbaar, want ondanks de bescheiden hitjes “Elastic Baby” en “My Brain’s Down” ging de band met stille trom uit elkaar. Zo stil dat ik het niet eens had opgemerkt. Totdat ik op een bepaald moment op de radio, ik denk dat het Kink FM was, “Elastic Baby” hoorde en gelijk Nilsson in de Google-toolbar inklopte. Uit elkaar, non de jus! Maar niet getreurd, door googlen op de naam van zangeres Marieke Eelman leerde ik dat haar toffe stem niet voor goed verloren was voor de muziek. Sterker nog, er was net een nieuwe band die nu haar naam droeg: Eelman. Maakt gelijk duidelijk waar de band om draait. Net zoals de naam van de debuut-cd er geen doekjes om windt wat je voor je kiezen krijgt aan muziek: Pop. Meer pop en minder gitaargeweld dan Nilsson. Al sluiten nummers als “Don’t Get Me Wrong”, “Here Comes The Rain” en de David Essex-cover “Gonna Make You A Star” gedeeltelijk nog best wel aan op het vertrouwde geluid van de Texelse band. Maar ook hier flirten Eelman en haar band – waarin overigens met Wilco de Witte en Oscar Bremer nog wel twee ex-Nilsson-leden zitten – net als in de rest van de nummers met samples en andere elektronische speelgoedjes, wat verkwikkend frisse liedjes oplevert. Stralend middelpunt blijft natuurlijk Eelman zelf, met haar ijzersterke stem.
mij=Metius / Coast to Coast